Προ των πυλών

Πολύς ο κόσμος στους δρόμους. Αυτοκίνητα, πακέτα, ουρές.
 Έτσι είναι πάντα η παραμονή. Η παραμονή από κάθε τι.
Την άλλη μέρα μια ησυχία αλλόκοτη κυριαρχεί. Λες κι εξαντλήθηκε όλη η ενέργεια των εορταζόντων την προηγούμενη.
Δεν ξέρω να σας πω τι προτιμώ: Τη φούρια της παραμονής ή τη γαλήνη της ίδιας της ημέρας; Την έξαψη της προετοιμασίας ή την απόλαυση του έτοιμου; Την αδημονία της προσμονής ή την ολοκλήρωση;
Υπάρχουν στιγμές που θέλω να στυλώσω τα πόδια και να πω: σταμάτα Χρόνε- εδώ καλά είμαστε! Νιώθοντας μια γλυκιά ελπίδα, μια απαντοχή για κάτι....
Σαν το χαρτοπαίκτη πριν ανοίξει το τελευταίο χαρτί στο τραπέζι: φλος ή μια τρύπα στο νερό;

 Δε μου χρειάζεται- όχι.
Θα μείνω εδώ κάνοντας ευχές στα αστέρια που πέφτουν βροχή- χωρίς να με νοιάζει εάν και πότε θα πραγματοποιηθούν.

(Ο Χρόνος όμως είναι αμείλικτος και προχωράει ακάθεκτος.
Τι θα φέρει;
Εύχομαι στον καθένα το πρώτο πράγμα που του έρχεται στο μυαλό, όταν κλείσει τα μάτια....)