Όπως υποσχέθηκα στο φίλο μου Aerostatic, του οποίου η τελευταία ανάρτηση άγγιξε τις ευαίσθητες χωροταξικές μου χορδές,σήμερα
θα σας πάω μια σύντομη βόλτα στα απομεινάρια της παλιάς μου γειτονιάς. Λέω παλιάς όχι επειδή την εγκατέλειψα αλλά μάλλον επειδή αυτή με εγκατέλειψε (και συνεχίζει ). Οι λήψεις δεν είναι όλες πετυχημένες (σόρυ Ακανόνιστη, δεν έχουμε όλοι τα ίδια προσόντα) είναι όμως τραβηγμένες με πολλή αγάπη γι αυτά τα κλειστά παράθυρα, τους ξεφλουδισμένους τοίχους, τους χορταριασμένους κήπους, που αν μπορούσα θα τους ξαναέδινα ζωή. Δε θα το έκανα προσπαθώντας να αναβιώσω τη δική μου νιότη. Απλώς επειδή εκείνη η αρχιτεκτονική μου φαίνεται πιο ανθρώπινη και σίγουρα πιο καλαίσθητη από αυτή που ακολούθησε.
Επιτέλους χαμηλώστε τους συντελεστές δόμησης. Αφήστε ακάλυπτους χώρους. Ακόμα και ο άνθρωπος χρειάζεται ζωτικό χώρο.
(Ανάμεσα στα εγκαταλελειμένα, υπάρχουν και μερικά που κατοικούνται- φαίνεται η διαφορά- κι αποτελούν τα διαμαντάκια της συνοικίας).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου