Το πράσινο καπέλο

Τι θυμόμαστε από τους ανθρώπους όταν η ζωή ή ο θάνατος μας απομακρύνει από αυτούς;
Τι είναι αυτό που τους χαρακτηρίζει στη μνήμη μας;
Μια μυρωδιά; Μια μελωδία; Ένα αστείο;

Κάποτε η θεία της υποφαινόμενης θείας βρισκόταν στο νοσοκομείο. Ήταν ηλικιωμένη αρκετά και ταλαιπωρημένη από μια πρόσφατη εγχείρηση. Στο διπλανό κρεβάτι μια κυρία αντιστοίχου ηλικίας άκουσε το όνομα και όλο την κοιτούσε.
- Μήπως πηγαίνατε στο Ωδείο Αθηνών προπολεμικά;
Η θεία χαμογέλασε χωρίς τα περισσότερα από τα δόντια της και τότε η κυρία αναφώνησε
-Ναι, δε χρειάζεται να μου απαντήσετε. Ελλάκι - αυτό το χαμόγελο δεν ξεχνιέται!
Η θεία-- δεν καλόβλεπε κιόλας-- δεν μπόρεσε να αναγνωρίσει την παλιά της συμμαθήτρια, η οποία όμως συνέχισε ακάθεκτη:
--Θυμάσαι που έλεγε ο μαέστρος ότι μόνο εσύ είσαι πραγματική καλλιτέχνις εκεί μέσα; Φαινόταν έλεγε από τον τρόπο που φορούσες το καπέλο σου! Ακόμα σε θυμάμαι βρε Έλλη μ' εκείνο το πράσινο καπέλο, φορεμένο κάπως στραβά και το λαμπερό σου χαμόγελο! Αχ τι ωραίες εποχές.....

Μουσικός εγώ δεν κατάφερα να γίνω- φοράω όμως κάτι καπέλα που και που μήπως και μου δώσουν λίγη από την καλλιτεχνική χάρη της.

Αν είναι να με θυμούνται για κάτι, θα ήταν ωραίο να με θυμούνται για ένα χαμόγελο. Ακόμα καλύτερα θα ήταν να με θυμούνται για ένα χαμόγελο δικό τους που υποκίνησα με οποιοδήποτε  τρόπο.

Εσείς για ποιο πράγμα θα θέλατε να σας θυμούνται;

Τα τραγούδια σήμερα εξαιρετικά αφιερωμένα στη θεία Έλλη.