Αυτό που μένει

Να σκέφτεσαι, να συνδυάζεις, να δημιουργείς:
αυτό κανένας υπολογιστής δε θα το κάνει ποτέ
αντί για σένα.

(Ας πάψουν πια τόσες κραυγές μήπως ακουστεί και κανένας ψίθυρος.
Πρώτη φορά βλέπω τόσους θιασώτες της ελεύθερης αγοράς και της φιλελευθερης οικονομίας να απλώνουν διαρκώς το χέρι προς το κράτος και να ζητούν ελεημοσύνη/δεκανίκι. Ας αποφασίσουν τι θέλουν επιτέλους: κρατικό εναγκαλισμό και διαχείρηση ή ιδιωτική πρωτοβουλία.)

Να ονειρεύεσαι, να σχεδιάζεις να αγαπάς:
αυτό κανείς ποτέ δε θα στο στερήσει.

(Κακομαθημένοι έφηβοι όλοι μας- ξέρουμε μόνο τα δικαιώματά μας χωρίς ποτέ να αναρρωτηθούμε για τις υποχρεώσεις μας. Μόλις πάρουμε το χαρτζηλίκι όλα είναι εντάξει και ο μπαμπάκας ο καλύτερος του κόσμου. Πότε θα ενηλικιωθούμε;)

Να ανακαλύπτεις, να αναζητάς, να αυτοσχεδιάζεις

(Πόσοι είναι έτοιμοι για τη δημιουργία ενός πραγματικά καινούριου κόσμου, με ό,τι αυτό συνεπάγεται- δηλαδή στερήσεις, πολλή δουλειά, αυταπάρνηση και συμπόνοια;
Πόσοι καταλαβαίνουν τι πρέπει να δώσουν για να αλλάξουν τα πράγματα ριζικά και όχι απλώς να μεταμφιεστούν για άλλη μια φορά; Επιτέλους η επανάσταση είναι σοβαρή υπόθεση και όχι παιδική χαρά.)

Να συμπάσχεις, να μοιράζεσαι, να παίρνεις την ευθύνη

Τα χρέη δεν είναι μόνο οικονομικά.

(Μια συναισθηματική προσέγγιση συνειρμική χωρίς λογική ακολουθία.)