Η πρόκληση

(Τι κατάλαβα αυτές τις μέρες συζητώντας από δω κι από κει)

Μένεις σε ένα παλιό διαμέρισμα, μικρό, όχι πολύ φωτεινό- το είχατε πάρει αντιπαροχή στις αρχές της δεκαετίας του '70. Έχεις και λίγες καταθέσεις- όχι σπουδαία πράγματα, καμιά δεκαριά χιλιάδες ευρώ, για την κακιά την ώρα που λένε. Ακόμα ένα αυτοκίνητο, κληροδότημα του πατέρα σου, τσουλάει όμως. Έχεις και δυο παιδιά. (Αυτά δε μετράνε στα περιουσιακά σου στοιχεία βέβαια, αν και είναι τα πολυτιμότερα όλων και τα μόνα που έχεις αποκτήσει εσύ ο ίδιος με τον κόπο σου).
Γι' αυτά όλα σκιάζεσαι και τρέμεις πρωί- βράδυ, ακούγοντας τις ειδήσεις. Γιατί αισθάνεσαι πως έχεις κάτι περισσότερο να χάσεις από τις αλυσίδες σου. Τι θα κάνεις εάν χάσεις το σπίτι; Τις ψωροκαταθέσεις;  Το σαραβαλάκι (που όμως τσουλάει);
Η μικροϊδιοκτησία είναι ένα βήμα πριν την υλική εξαθλίωση προηγείται όμως κατά πολύ  στην κλίμακα της ψυχικής εξαθλίωσης. Κρατάει τους πολίτες δέσμιους σε εκβιασμούς της εξουσίας και πειθήνιους υπηρέτες των εκάστοτε λαοπλάνων αρχηγών που υπόσχονται λαγούς με πετραχείλια σε αντάλλαγμα των ψήφων και της υπακοής.Θα ακολουθούσαν οποιονδήποτε μοιάζει να μπορεί να εγγυηθεί αυτό το ελάχιστο που έχουν κατακτήσει στις παρυφές του καπιταλισμού. Δεν έχουν διάθεση για πειράματα.
Αυτή η ανομοιογενής πλειοψηφία δεν μπορεί εύκολα να ξεπεράσει το θεσμό της προσωπικής ιδιοκτησίας. Δεν μπορεί να αντιληφθεί το δημόσιο ως "δικό της". Κι αυτή είναι η μεγαλύτερη κατάρα της. Ταυτόχρονα είναι και το μεγαλύτερο στοίχημα για την αριστερά. Η διαμόρφωση τέτοιων συνειδήσεων που να αποδεσμεύουν τον άνθρωπο από τα προσωπικά του αγαθά, αποδεικνύοντας ότι όταν έχουν όλοι είναι καλύτερα.
Όσο όμως αυτό δε συμβαίνει είναι πολύ δύσκολο να πείσεις έναν μικρομεσαίο να απαρνηθεί το σπιτάκι του πατέρα του- που ξέρει πως δεν μπορεί να το ξαναποκτήσει ούτε τις δέκα χιλιαδούλες του - που προσφέρουν κάποια πενιχρή ασφάλεια. Έχει παιδιά, δεν είναι κανένας ήρωας, απλώς θέλει να έχει καλυμμένα τα νώτα του. Οι ιδέες είναι ωραίες, αν είσαι νέος, χωρίς υποχρεώσεις, με άδεια βιβλιάρια τραπέζης και στο νοίκι.
Σκοπός είναι να τις κάνουμε να φαίνονται ωραίες και για τους άλλους. Με προτάσεις χειροπιαστές και κατανοητές. Αλλιώς το έχουμε χάσει το παιχνίδι.
Μπορούμε;