Κομοδίνο, το θέλει κανείς;

Όλο και συχνότερα βλέπω στα σκουπίδια ολόκληρες οικοσυσκευές: καναπέδες, κρεβάτια, ντουλάπες σε τεύχη. Πορτοπαράθυρα, είδη υγιεινής, δομικά υλικά... Όλη η Αθήνα ανακαινίζει ή όλοι οι γονείς ετόλμησαν την τελευταία τους έξοδο συγχρονισμένα. 

Θα έπρεπε να χαίρομαι με το ξήλωμα του παλιού. Ό,τι πετιέται κάνει χώρο στο καινούριο που θα 'ρθει. Η πόρτα που κλείνω πίσω μου είναι το βήμα για "το ωραίο ταξίδι". 

Τουναντίον μου φέρνει μια ακατανόητη θλίψη.

- Ήσουν ένα ωραίο/χρηστικό αντικείμενο- τελείωσε η αποστολή σου- έξω, χωρίς αναβολές, χωρίς δυσμενή μετάθεση στην αποθήκη. 

(Εδώ πλέον κάνουν το ίδιο με τους ανθρώπους!)

Αντί να μου φαίνονται θλιβεροί οι σωροί των παλιών επίπλων που περιμένουν το απορριμματοφόρο θα έπρεπε να μου φαίνονται απέραντα θλιβερά τα κουφάρια των παλιών ζωών που επιμένουμε να συντηρούμε εντός μας. 

Αχ- να ανακαινίζαμε με τόση σπουδή και τον εσωτερικό μας κόσμο!!