Σάββατο 2 Οκτωβρίου 2010
Homo automobilis
Η χρωματιστή σου λαμαρίνα
Στέκεται ανάμεσα σε μένα και τον κόσμο.
Εδώ κλεισμένη απολαμβάνω
Τη μοναχική μου διαδρομή στη ζωή.
Κυλάς στην άσφαλτο
Με πας μακριά
Ταχύτητα συμβατή με αυτή του νου
Όλα περνάνε πίσω από το τζάμι:
Σκουπίδια, ζητιάνοι, δυστυχία
Κλειστά παράθυρα, ησυχία- μουσική
Ό,τι μ' αρέσει
Έτσι κυλάμε αγκαλιά και ταξιδεύουμε
Ένα μέτρο ασφαλείας από την πραγματικότητα
Διαρκής κίνηση
Δε σκέφτομαι τίποτα δεν πάω πουθενά
Απλώς δε θέλω να σταματήσω
Η χρωματιστή σου λαμαρίνα
Θα με συνοδέψει τρυφερά προς την έξοδο
Ολόισια στο γκρεμό......
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
smart cute...
ΑπάντησηΔιαγραφή