Με μια αστυνομική σειρά... ξεχνιέμαι...

Μερικές φορές τα βράδια, χρειάζομαι κάτι να με χαλαρώσει αλλά είμαι τόσο κουρασμένη που δεν μπορώ να συγκεντρωθώ σε κάποιο βιβλίο. Έχω βρει λοιπόν το απόλυτο παραμύθι:csi. Οι ήρωές μου, που ξέρουν χημεία, ανατομία, βαλλιστική, ψυχολογία και πάνω από τα πτώματα απαγγέλλουν Σαίξπηρ, τα καταφέρνουν σχεδόν πάντα να με αφήνουν με ένα αίσθημα δικαίωσης στο τέλος. (Έχω ξεπεράσει τις ερωτήσεις του τύπου: αλήθεια, στις ΗΠΑ ξοδεύουν τόσο χρήμα και χρόνο για να εξιχνιάσουν τη δολοφονία ενός άστεγου, μιας πόρνης, ενός μετανάστη κλπ;)

Σας παρακαλώ πολύ κύριε Γκρίσομ, όταν ευκαιρήσετε, περάστε μια βόλτα και από τη χώρα μας. Έχουμε κάτι εγκληματίες εδώ που μας δολοφονούν εν ψυχρώ και κατ' εξακολούθηση - serial killers- και κανείς δεν ενδιαφέρεται. Το πιο στυγνό έγκλημά τους δε είναι ότι σκοτώνουν εκ προμελέτης το μέλλον μας με τρόπο ιδιαζόντως απεχθή.

Δεν εχουμε τέτοια καταπληκτικά εργαστήρια αλλά θα βοηθήσουμε όσο μπορούμε.

ΥΓ: Και από Σαίξπηρ κάτι ξέρουμε όσο να' ναι...