Τελευταία, όλο και πιο συχνά, εκπλήσσομαι και θλίβομαι ταυτόχρονα, συζητώντας με νέους ανθρώπους που τώρα ξεκινούν τη σταδιοδρομία τους σε κάποιο από αυτά τα επαγγέλματα που εξακολουθούμε να ονομάζουμε "λειτούργημα". Πρόκειται ως επί το πλείστον για αποφοίτους κάποιας πολυπόθητης σχολής, οι οποίοι εννοείται ότι πέτυχαν το στόχο τους και σπούδασαν ό,τι ακριβώς ονειρεύονταν.
Θα περίμενε λοιπόν κανείς από αυτούς τους νεαρούς επιστήμονες να δείξουν ζήλο, ιδιαίτερα όταν καταφέρνουν σε σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα να βρουν δουλειά.
Αντ' αυτού όμως διακρίνεται μια γκρίνια, μια προσήλωση στις αποδοχές και καμία όρεξη να υπηρετήσουν ιδανικά και αξίες: Εκπαιδευτικοί διαπληκτίζονται πάνω από τα προγράμματα και τον καταμερισμό των αντικειμένων, γιατροί παραπέμπουν ο ένας στον άλλον άτυχους ασθενείς- τελικά για πιο λόγο σπουδάσατε βρε παιδιά;
Μόνο για τα λεφτά;
Εάν ξεκινάτε έτσι, περιμένοντας πότε θα περάσει το ωράριο να σχολάσετε, διαρκώς παραπονούμενοι για την τάδε ή δείνα αδικία που σας έγινε και - κυρίως- χωρίς αγάπη για τον άνθρωπο που έχετε απέναντί σας, τον οποίο (με τη θέλησή σας και με πολλή προσπάθεια) διαλέξατε να υπηρετήσετε, τι θα σας συμβεί με την πάροδο του χρόνου; Τώρα που είστε φρέσκοι, χωρίς πολλές υποχρεώσεις, χωρίς πολλές ρυτίδες, χωρίς "αποσκευές" γεμάτες απογοητεύσεις τώρα θα περίμενε κανείς να τα "δώσετε" όλα! Είστε οι μεταγραφές που όλοι περιμένουν να παίξετε μπάλα!
Όταν τα χρόνια και η ζωή θα αρχίσουν να σας "τσαλακώνουν" τότε τι θα μείνει; Από το τίποτα τι μπορείς να αφαιρέσεις;
Κάποτε οι δάσκαλοι ήθελαν να μάθουν γράμματα στα παιδιά.
Κάποτε οι γιατροί ήθελαν να κάνουν καλά τους αρρώστους.
Τώρα τι θέλουν;
Δεν ξέρω να σας πω...
Θέλω να πιστεύω πως συνάντησα τις εξαιρέσεις.
σε κάθε δουλειά μπορείς να βρεις να κάνεις πράγματα που σου αρέσουνε. Μόνον έτσι θα ξεφύγεις από τη λογική του μεροκάματου...
ΑπάντησηΔιαγραφήΝομίζω, πως μόνο τις εξαιρέσεις δεν συνάντησες θεία Θήτα μου. Αυτές, αν και πνίγονται μέσα στον συρφετό των παρτάκιδων, ευτυχώς υπάρχουν ακόμα !
ΑπάντησηΔιαγραφήΤις καλημέρες μου.
Εχ ναι, αφού στο αξιακό μας σύστημα, τα χρήματα βρίσκονται στην κορυφή (καπιταλισμός λέγεται), ε όσο πιο σπουδαγμένος είσαι, τόσο πιο υψηλές αξίες έχεις, ε να μην έχεις και την "υψηλότερη" όλων σαν κορωνίδα;;;
ΑπάντησηΔιαγραφήΆσε που πλέον στα πανεπιστήμια δεν πας για να σπουδάσεις, αλλά για να αποκτήσεις δεξιότητες που θα σε οφελήσουν στην επαγγελματική αποκατάσταση!
Άλλαξε ο κόσμος θεία...
Τι νεύρο χτύπησες νάξερες!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣήμερα μόλις "τσακωνόμουνα" στο σχολείο με συναδέλφους (παλιότερους και νεώτερους και νεαρότερους) και γύρισα στο σπίτι κάπως...
Οι λόγοι του καβγά; (Οπλίσου με υπομονή)
Παραπονέθηκα πως κάποια πράγματα στο σχολείο δεν λειτουργούν όπως θα έπρεπε με αποτέλεσμα να κοντεύει να καταντήσει ...οίκος ανοχής (την άλλη λέξη χρησιμοποίησα).
Ψάχναμε μια μέρα κοινής αποδοχής για να πραγματοποιήσουμε την πρώτη συνάντηση με τους γονείς να συζητήσουμε τον τρόπο δουλειάς μας, τους σκοπούς, τις μεθόδους, πώς να βοηθήσουν τα παιδιά κ.λ.π.
Επίσης, ενόψει κάποιου δικαστηρίου μες στην ερχόμενη εβδομάδα στο οποίο έχει επιλεγεί ως ένορκος ένας συνάδελφος, έπεσε αρχικά μεταξύ σοβαρού κι αστείου η ιδέα της εκδρομής εκείνη την ημέρα. Δεν έδωσα σημασία -το πήρα από την αστεία πλευρά του το ζήτημα. Καταλήξαμε όμως να κουβεντιάζέται έντονα το ζήτημα και μάλιστα σε δυάδες οι συνάδελφοι να λέμε το κοντό μας και το μακρύ μας.
Ώσπου δεν άντεξα και τους είπα πως θα έπρεπε και για τα δυο θέματα να κάτσουμε κάτω σαν άνθρωποι να εκφράσουμε απόψεις και να αποφασίσουμε σοβαρά από κοινού κι όχι πρόχειρα ανά δύο, πηγαδάκι- πηγαδάκι. Για να δεχτώ την επίθεση πως για να συνεδριάσουμε θα έπρεπε να παραμείνουμε στο σχολείο μετά το σχόλασμα κι αυτό δεν ...βόλευε γιατί "έχουμε και δουλειές". "Βρε παιδιά, εγώ διαφωνώ στο θέμα της εκδρομής... δεν πρέπει να ακούσετε το σκεπτικό μου, να συζητήσουμε;" αντέτεινα. "Πώς θα πάμε εκδρομή; Και μάλιστα στο πάρκο; Ποιον εκπαιδευτικό σκοπό θα εξυπηρετήσουμε; Ούτε καν για χαλάρωση και ξεκούραση των παιδιών δεν μπορούμε να κάνουμε λόγο... τη δεύτερη εβδομάδα μαθημάτων διανύουμε, πότε τα κουράσαμε τα παιδιά;" συνέχισα τις αντιρρήσεις μου. "Κάνατε λόγο για εκδρομή, επειδή τη συγκεκριμένη μέρα θα λείψει ο συνάδελφος. Κι είναι αυτός λόγος για εκδρομή; Αν την επόμενη εγώ σπάσω το πόδι μου και δεν μπορώ να έρθω στο σχολείο, θα κάνετε μία δεύτερη εκδρομή επειδή θα λείπω; Είναι λόγος αυτός να χαθούν ώρες;"
Αλλά αυτό ήταν η σταγόνα που πλημμύρισε το ποτήρι καθώς συμβαίνουν διάφορα άλλα απαράδεκτα πράγματα με την ανοχή του διευθυντή δυστυχώς.
Όπως το γεγονός ότι συνάδελφος που έχει μικρή τάξη και καθημερινά σχολάει στο πεντάωρο να παίρνει μαζί και το παιδί του και να φεύγει, ενώ εκείνο σχολάει στο εξάωρο. Ή ο ίδιος να φεύγει σε πολλά από τα κενά του από το σχολείο για να κάνει άλλες δικές του δουλειές αδιάφορο ποιες. Και σε κάθε διάλειμμα το κινητό είναι η προέκταση του χεριού του είτε στο γραφείο είτε στο προαύλιο μπροστά στα παιδιά. Άντε μετά να απαγορεύσεις στα παιδιά να χρησιμοποιούν κινητό στο σχολείο. Ή να τα διδάξεις υπευθυνότητα και συνέπεια.
Δεν τα γράφω αυτά για να κατηγορήσω το σχολείο μου και τους συναδέλφους. Έτσι κι αλλιώς υπεύθυνη γι' αυτά είμαι κι εγώ και θα είμαι και υπόλογη αν τα ανεχθώ χωρίς να αντιδράσω. Τα γράφω γιατί βλέπω μια ολοένα αυξανόμενη τάση να υιοθετήσουν οι δάσκαλοι συμπεριφορές μαθητών, από εκείνες που κανονικά θα έπρεπε να καταπολεμηθούν, όπως βαρεμάρα κι αδιαφορία.
"Κάποτε οι δάσκαλοι ήθελαν να μάθουν γράμματα στα παιδιά", λες. Τώρα; Τώρα ολοένα και περισσότεροι (ευτυχώς όχι όλοι) θέλουν να έρχονται κανονικά οι αποδοχές κάθε μήνα αλλά το ρολόι να προχωράει γοργά από την ώρα προσέλευσης στο σχολείο ως το σχόλασμα. Αξίες και ιδανικά κατήντησαν άγνωστες λέξεις ενός κουρελιασμένου λεξικού.
Συμπάθα με για την πολυλογία, θεία Θ. Αλλά η απογοήτευση σήμερα ήταν μεγάλη.
Μακάρι να ήταν οι εξαιρέσεις αλλά δυστυχώς εδώ μιλάμε για κανόνα. Κι είναι πολύ δυσάρεστο και αποκαρδιωτικό συνάμα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤουλάχιστον φέτος να βλέπαμε λίγο χιόνι....
Αερόστατο: Έτσι είναι. Μόνο το μεράκι μας έμεινε ας μην το χάσουμε κι αυτό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤσούχτρα: Οι σωστοί "λειτουργοί" νομίζω ότι αναγνωρίζονται από τους άμεσα εμπλεκόμενους, τα παιδιά δηλαδή ή τους ασθενείς και αυτό είναι η πραγματική αμοιβή.
Καμηλιέρη παιδί μου ένας είναι ο εχθρός, το ξέρουμε και προσπαθούμε για την ανατροπή του, μέχρι τότε όμως... κάνουμε ασκήσεις αυτοσυγκράτησης και αυτοσυγκρότησης και "φυλάμε Θερμοπύλες". Εσείς οι εκπαιδευτικοί κρατάτε μεγάλο κομμάτι του μέλλοντος στα χέρια σας- τα παιδιά μας. Δε ζητάμε και τίποτα παράλογο: μόνο να τα μάθετε γράμματα.
Νερένια: Η πολυλογία είναι ευπρόσδεκτη, άλλωστε εδώ κάνουμε ομαδική ψυχοθεραπεία- το' χω ξαναπεί. Σε όλους τους χώρους υπάρχουν αυτές οι συμπεριφορές που σε εξοργίζουν, ακόμα χειρότερα αν βρίσκεσαι στο χώρο που υποτίθεται ότι είσαι το παράδειγμα. Δεν έχουμε αντιληφθεί ότι τα παιδιά μαθαίνουν αυτό που βλέπουν και βιώνουν κι όχι αυτά που παπαγαλίζουν μέσα στις αίθουσες. Εσείς που αγαπάτε το επάγγελμα, διδάξτε και τους νεώτερους- δεν μπορούν να παίζουν με τις ψυχές, η γνώση κρύβει τόση ομορφιά, γιατί να μην τους δείξει κάποιος πώς να την απολαμβάνουν.
Ξε-αποστειρώστε τα σχολειά μας!
Δώστε τους πνοή!
Ξωτικό: Μήπως και δούμε άσπρη μέρα, ε; Μπα- έτσι σε αυτή την έρημο θα λιώσουμε φίλε..
ΜΑΚΑΡΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΟΥΝ ΑΡΚΕΤΕΣ ΕΞΑΙΡΕΣΕΙΣ ΝΑ ΕΥΧΗΘΟΥΜΕ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕΥΧΟΜΑΙ ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ ΜΕ ΥΓΕΙΑ ΚΑΙ ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ.