"Παλιατζή, πάρτα όλα..."

Υπάρχουν άνθρωποι χωρίς χωριά, χωρίς σπίτια που από-πάππου-προς-πάππου φιλοξενούν την οικογένεια μαζί με όλα της τα προικιά: φωτογραφίες, κατσαρολικά, κεντήματα, γράμματα, καρτ-ποστάλ, κοσμήματα, βιβλία, σημειώματα, μωρουδιακά, μαξιλαράκια του καναπέ.

Αυτοί οι άνθρωποι κάποτε θα κληθούν να χωρέσουν όλη τους τη ζωή σε κούτες, να την αφήσουν στο πεζοδρόμιο ή να γεμίσουν το σπίτι τους άχρηστα πράγματα υπομένοντας ίσως του συντρόφου τους την γκρίνια. Καταλαβαίνω πως είναι τελείως βλακώδες να δυσκολεύεσαι να αποχωριστείς την παιδική σου κούκλα, όταν είσαι πια σαράντα και... Παρ' όλ'αυτά οι ψυχές μερικές φορές είναι σαν τα μαλάκια: αν τους πάρεις το καβούκι αφυδατώνονται μέχρι θανάτου.

Πόση σαβούρα μπορεί να αντέξει ένα νοικοκυριό; Πόση κατανόηση μπορούν να δείξουν οι άλλοι, άσχετοι άνθρωποι όταν σε βλέπουν να στοιβάζεις στο ζωτικό τους χώρο εργόχειρα προγόνων που ποτέ δε γνώρισαν και θυμητάρια ένα σωρό; Τι αρρώστεια είναι αυτή, το δέσιμο με τα πράγματα!
Εδώ έφυγαν οι άνθρωποι, για τα πράγματα θα καθόμαστε να σκάμε; Κι όμως: όσο το περιβάλλον μένει ανέγγιχτο, είναι κάπως σα να ζουν κι αυτοί ακόμα. Μα ως πότε θα διατηρούμε αυτά τα αυτοσχέδια μαυσωλεία;  Είναι αυτονόητο πως πρέπει να ξεκολλάμε και να προχωράμε. Κάθε τέτοια εκκαθάριση  όμως μοιάζει σαν ξεριζωμός.

Ουφ! Δε θέλω άλλα πράγματα- θέλω να είμαι νομάς, άστεγος, όλη μου η κινητή περιουσία να χωράει σε ένα κουτί- να μη βρεθούν κι άλλοι μετά από μένα να συγκινούνται ασκόπως πάνω από ένα γάντι (που ούτε καν το ταίρι του δε θα μπορούν να βρουν!)