Ο Σούπερ Μάριο κι εγώ

                                                              
                                                Ι
Σε έφερα στον κόσμο υποτίθεται με χαρά και με πλήρη συνείδηση των ευθυνών μου. Κάπου στην πορεία κουράστηκα και σε εμπιστεύθηκα σε χέρια εύκολα και πάντα διαθέσιμα. Τώρα που σε θέλω πίσω εσύ δε γυρίζεις κι αναρωτιέμαι γιατί;;;

                                                      ΙΙ
Με βλέπεις όλη μέρα να παλεύω με το τηλεχειριστήριο, να συνομιλώ με τους τηλεοπτικούς μου συντρόφους, να προγραμματίζω τη ζωή μου βάσει του προγράμματος της τηλεόρασης, να αντιγράφω φράσεις και συμπεριφορές, να αναμασάω κρίσεις και επικρίσεις. Όταν εσύ κάνεις το ίδιο σου κάνω παρατήρηση;;;;

                                                    ΙΙΙ
Δεν έχω κάνει τίποτα από τα παραπάνω. Οι φίλοι σου όμως στο σχολείο μιλούν για ηλεκτρονικά, οι φίλοι σου στην παραλία παίζουν ηλεκτρονικά, οι φίλοι σου στην εξοχή κλείνονται στο δωμάτιο γιατί στο φως δε φαίνεται η οθόνη- πόσο μπορείς να αντισταθείς;;;

                                            ΙV
Φίλοι μου εκπαιδευτικοί, φίλοι μου γονείς τρυφερών φυντανίων, που λέει κι ο αγαπητός Καμηλιέρης, βοηθάτε γιατί χανόμαστε. Η αυτοκρατορία Nintendo, Wii και σια αντεπιτίθεται... Άντε τώρα εμείς με τα επιτραπέζια, το εφτάπετρο και το κρυφτό να αμυνθούμε.

Πρέπει να είμαστε ευδιάθετοι, ενδιαφέροντες, διασκεδαστικοί και πρόθυμοι.
Αχ πόσο να αντέξει ένας άνθρωπος εργαζόμενος, με τα νεύρα κρόσια από χίλιες δυο άλλες- άσχετες- αιτίες;

Πολλά τα ερωτηματικά.

Όμως στο όνομα των ελπίδων που είχαμε όταν κυοφορούσαμε, στο όνομα αυτού του καλύτερου κόσμου που οραματιζόμαστε, ας μαζέψουμε τα κομμάτια μας.
Ξέπλυμα στην πλύση εγκεφάλου.
Αντίσταση.
Πες- πες, όλο και κάτι θα μείνει.
Αλλά προπαντός, ας γίνουμε εμείς πρώτοι το παράδειγμα του ανθρώπου που θέλουμε να δημιουργήσουμε.

Νυν ο υπερπάντων αγών.