Ένας Γερμανός φίλος

Γνωριστήκαμε σε μια φοιτητική κινηματογραφική λέσχη γύρω στα μέσα της δεκαετίας του ' 80.  Λίγα λόγια, πολλές εικόνες -ασπρόμαυρες, μουσική, χιούμορ. Ήταν κεραυνοβόλος έρωτας. Τον ακολούθησα στις πόλεις μαζί με την Αλίκη και συνάντησα τον Αμερικανό φίλο του.

Μετά πήγαμε στο Παρίσι του Τέξας. Γνώρισα πολλούς ενδιαφέροντες ανθρώπους εξαιτίας του: Rudiger Volger, Ry Cooder, Peter Handke, Bruno Ganz και άλλους που ίσως μου διαφεύγουν αυτή τη στιγμή.
Μου χάρισε την απόλυτη ευτυχία λίγα χρόνια μετά πετώντας στους ουρανούς του Βερολίνου. Ξέρετε πώς είναι αυτά τα πράγματα, ιδιαίτερα όταν είσαι 20 χρόνων. Λίγο η μαγική γλώσσα (ένα κόλλημα το είχα από πριν), λίγο τα πλάνα από ψηλά....

Μεγάλο ρόλο στην ιστορία μας έπαιξαν βέβαια και οι μουσικές του προτιμήσεις.

  Όπως όμως συχνά συμβαίνει στους μεγάλους έρωτες, ύστερα από την κορύφωση έρχεται η βαρεμάρα και η απογοήτευση. Δεν ήθελα να το παραδεχτώ στην αρχή, παρ' όλο που όλοι μου το έλεγαν κι επέμεινα να τον ακολουθώ μέχρι το τέλος του κόσμου: τόσο μακριά- τόσο κοντά! Στη Λισαβώνα κοντέψαμε να χωρίσουμε και σιγά- σιγά ήρθε το τέλος (της βίας). (Οι μουσικές του όμως επιλογές οφείλω να ομολογήσω πως ήταν πάντα αξεπέραστες)

Διατηρώ  γι' αυτόν μια τρυφερότητα, όπως συνηθίζουμε για τις πρώτες μας αγάπες όταν έχουν πια περάσει και θα θυμάμαι πάντα τις μεγάλες συγκινήσεις που μου χάρισε. Παρακολούθησα με ενδιαφέρον το ταξίδι του στην Κούβα και έμεινα ευχαριστημένη από το ξενοδοχείο του ενός εκατομμυρίου, η παλιά μαγεία όμως δεν υπήρχε πια. Μεγάλωσα μάλλον.

Χαθήκαμε έκτοτε. Λέω να τον ξαναβρώ στο Παλέρμο, θα δούμε.

Τον θυμήθηκα πάλι αυτές τις ημέρες εξαιτίας των U2.
Άλλωστε ακούω ανελλιπώς τα cd του και κάπως έτσι γίνομαι πάλι 20 χρόνων......

Ευχαριστώ Βιμ- παρεμπιπτόντως να σου πω ότι δεν ξέχασα τα γενέθλιά σου (65!) όμως πρέπει επιτελους να σε ξεπεράσω και να προχωρήσω στη ζωή μου.