Τετάρτη 19 Μαΐου 2010

Heaven and Hell

Μέσα σε μια ακατανόητη νοσταλγία επισκέπτομαι σπίτια όπου πέρασα πολλές από τις ώρες της εφηβείας μου, έκλαψα, γέλασα, χόρεψα, ξενύχτησα, πένθησα. Συναντώ ανθρώπους που η ζωή τούς εκδικήθηκε για κάποιο λόγο, σχεδόν όπως κι εμένα.
Προσπαθώ να μην ασχολούμαι με τα χρηματοπιστωτικά- άλλωστε είναι μάταιο, τα έχω σκεφτεί εκατό φορες και άλλοι μύριοι τα έχουν πει πολύ καλύτερα από μένα. Η πολιτική συνείδηση είναι αποτέλεσμα της διαφοράς του βιοτικού επιπέδου ενός λαού από το πολιτιστικό του επίπεδο. Όταν το πολιτιστικό επίπεδο είναι υψηλότερο από το βιοτικό, τότε υπάρχουν επαναστατικές εξελίξεις. Κι έτσι δυστυχώς η πολιτική θέση των περισσοτέρων δεν καθορίζεται από την οικονομική τους κατάσταση αλλά από τη σχέση του ιδεολογικού τους επιπέδου με τους υλικούς όρους διαβίωσης. Λέω δυστυχώς διότι ανακαλύπτω διαρκώς πόσο χαμηλό είναι το πολιτιστικό επίπεδο στους χώρους που κινούμαι.
Η κοινωνία μας παραπατάει σε ψηλά τακούνια, τα οποία με φιλαρέσκεια φόρεσε αλλά δεν έχει ούτε την τεχνική, ούτε την αισθητική να τα υποστηρίξει. Περιφέρομαι ανάμεσα σε αυτούς τους ανθρώπους και αναρωτιέμαι εάν υπάρχει πουθενά μια διαφορετική κοινωνία και γιατί αφού τόσοι την ονειρευόμαστε δεν μπορούμε να την εφαρμόσουμε. Αναφέρομαι κυρίως στις διαπροσωπικές μας σχέσεις: γιατί δεν μπορούμε να επιβάλλουμε την ευγένεια, τη λογική, την απλότητα; Γιατί ζούμε μέσα σε μια διαρκή φασαρία- φωνές, βρισίδια, κορναρίσματα- σε ένα νέφος κουρνιαχτού σα να πέρασαν άλογα στο χωματόδρομο; Γιατί δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε σα να μιλάμε άλλη γλώσσα ο καθένας;
Έτσι λοιπόν, άθελά μου, οχυρώνομαι σε ένα παρελθόν, που τότε το βίωνα ως τραγικό, επειδή δεν ήξερα τι επρόκειτο να ακολουθήσει. Με αυτόν το φόβο από τότε, δεν πανικοβάλλομαι- όση ανασφάλεια ήταν να ζήσω την έχω ήδη ζήσει, επίσης όση μοναξιά.
Κι αν πεθαίνουν ξαφνικά τα αστέρια της νεότητάς μας, το φως τους όπως λέει η φυσική, θα φτάνει στη γη για πολλά χρόνια μετά το θάνατό τους. (Γειά σου Ronnie). Όπως άλλωστε συμβαίνει και με τα αγαπημένα μας πρόσωπα....

5 σχόλια:

  1. Η γιαγιά μου έλεγε: "Τα μεταξωτά βρακιά θέλουν επιδέξιους κώλους". Εμείς αποκτήσαμε (νομίσαμε ότι) τον πλούτο για μεταξωτά βρακιά, φιλάρεσκα τα φορέσαμε και τώρα μάς πηδάνε κανονικότατα.

    Λατρέψαμε χρόνια ολόκληρα το ανούσιο και μας το ανταποδίδει.

    Άλλο ένα κείμενό σου που καταχάρηκα, θεία.

    Καλό απόγευμα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Εγώ θα παρομοίαζα τη σημερινή κοινωνία με την αγορά σινιέ μαιμούδων, από τον δρόμο...
    Τις αγοράζουν οι ανόητοι, με σκοπό να ξεγελάσουν τους άλλους και να καρπωθούν μία υπεραξία, ενός προιόντος ή στάτους, που δεν έχει καμία αξία....
    Την απάτη την γνωρίζουν... όμως κατηγορούν τους άλλους, τους ξένους τους μαύρους που τις πουλάνε.....ή τους οίκους μόδας που τις έχουν ακριβές....

    Θυμάμαι την εποχή που όλα ήταν ξεκάθαρα...
    Οχι δίκαια...αλλά ξεκάθαρα...
    και νομίζω πως αυτή η καθαρότητα για την ώρα θα μου έφτανε....

    Τώρα δεν ξέρεις ποιός είναι φίλος σου και ποιός εχθρός σου....
    Ποιός σε βοηθάει και ποιός σε υπονομεύει...
    Αν είναι αληθινός ή κάλπικος...

    Και αυτό πονάει....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ολο και χειρότερα πάμε.
    Ο καθένας τον εαυτούλη του , το σπιτάκι του και την θαλπωρή του τραπεζικού του λογαριασμού.
    Ο πολιτισμός μας χρεοκόπησε χρόνια τώρα .

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Αγαπητή μου Θειά, ποιός φταίει για την κατάντια μας?
    Μήπως η τηλεόραση, μήπως η χαλάρωση της οικογένειας, μήπως η (παρα)παιδεία και η έλλειψη της, μήπως η κοινωνία?
    ΕΜΕΙΣ οι ίδιοι φταίμε, εμείς που κατηγορούμε τους υπόλοιπους και στρουθοκαμηλίζουμε στα ατοπήματα μας.
    Εμείς που αγοράζουμε χωρίς απόδειξη και κατηγορούμε τους άλλους για φοροδιαφυγή, εμείς που παρκάρουμε το ΙΧ μας σε διάβαση πεζών και αναπήρων, εμείς που ωχαδερφίζουμε στα γενικότερα μεγάλα προβλήματα και επαναστατούμε για τα μικροσυμφέροντα μας, εμείς...εμείς...εμείς.
    Δε μας φταίει κανείς λοιπόν, παρά μόνο το κεφάλι μας. Διαλέχτε τοίχο και σημαδέψτε καλά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Αρχίζω ανάποδα σήμερα
    Κανίβαλε: Δε λέμε κάτι διαφορετικό- ας επιβάλλουμε λοιπόν μια νέα τάξη πραγμάτων- στους εαυτούς μας και στους γύρω μας. (Ο τοίχος τώρα τι φταίει;;)

    Habiis: Ώρα για καινούργιο πολιτισμό- για να γυρίσει ο ήλιος όμως θέλει δουλειά πολλή.

    Akononisti: Πέρα από τα οικονομικά μεγέθη, στην καθημερινή ζωή ψάχνω έναν τρόπο να συνεννοούμαι πολιτισμένα. Ζητάω πολλά;

    Νερένια: Είναι καιρός για κοινωνική οργάνωση επί νέων βάσεων μπας και στο μέλλον δούμε φως.

    ΑπάντησηΔιαγραφή