Heaven and Hell

Μέσα σε μια ακατανόητη νοσταλγία επισκέπτομαι σπίτια όπου πέρασα πολλές από τις ώρες της εφηβείας μου, έκλαψα, γέλασα, χόρεψα, ξενύχτησα, πένθησα. Συναντώ ανθρώπους που η ζωή τούς εκδικήθηκε για κάποιο λόγο, σχεδόν όπως κι εμένα.
Προσπαθώ να μην ασχολούμαι με τα χρηματοπιστωτικά- άλλωστε είναι μάταιο, τα έχω σκεφτεί εκατό φορες και άλλοι μύριοι τα έχουν πει πολύ καλύτερα από μένα. Η πολιτική συνείδηση είναι αποτέλεσμα της διαφοράς του βιοτικού επιπέδου ενός λαού από το πολιτιστικό του επίπεδο. Όταν το πολιτιστικό επίπεδο είναι υψηλότερο από το βιοτικό, τότε υπάρχουν επαναστατικές εξελίξεις. Κι έτσι δυστυχώς η πολιτική θέση των περισσοτέρων δεν καθορίζεται από την οικονομική τους κατάσταση αλλά από τη σχέση του ιδεολογικού τους επιπέδου με τους υλικούς όρους διαβίωσης. Λέω δυστυχώς διότι ανακαλύπτω διαρκώς πόσο χαμηλό είναι το πολιτιστικό επίπεδο στους χώρους που κινούμαι.
Η κοινωνία μας παραπατάει σε ψηλά τακούνια, τα οποία με φιλαρέσκεια φόρεσε αλλά δεν έχει ούτε την τεχνική, ούτε την αισθητική να τα υποστηρίξει. Περιφέρομαι ανάμεσα σε αυτούς τους ανθρώπους και αναρωτιέμαι εάν υπάρχει πουθενά μια διαφορετική κοινωνία και γιατί αφού τόσοι την ονειρευόμαστε δεν μπορούμε να την εφαρμόσουμε. Αναφέρομαι κυρίως στις διαπροσωπικές μας σχέσεις: γιατί δεν μπορούμε να επιβάλλουμε την ευγένεια, τη λογική, την απλότητα; Γιατί ζούμε μέσα σε μια διαρκή φασαρία- φωνές, βρισίδια, κορναρίσματα- σε ένα νέφος κουρνιαχτού σα να πέρασαν άλογα στο χωματόδρομο; Γιατί δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε σα να μιλάμε άλλη γλώσσα ο καθένας;
Έτσι λοιπόν, άθελά μου, οχυρώνομαι σε ένα παρελθόν, που τότε το βίωνα ως τραγικό, επειδή δεν ήξερα τι επρόκειτο να ακολουθήσει. Με αυτόν το φόβο από τότε, δεν πανικοβάλλομαι- όση ανασφάλεια ήταν να ζήσω την έχω ήδη ζήσει, επίσης όση μοναξιά.
Κι αν πεθαίνουν ξαφνικά τα αστέρια της νεότητάς μας, το φως τους όπως λέει η φυσική, θα φτάνει στη γη για πολλά χρόνια μετά το θάνατό τους. (Γειά σου Ronnie). Όπως άλλωστε συμβαίνει και με τα αγαπημένα μας πρόσωπα....