Μέσα στη νύχτα άκουγα λυγμούς, όμως δεν ήμουν εγώ. Ήμουν σχεδόν σίγουρη ότι δεν έκλαιγα. Τοτε ποιος; Πού; Άλλος κανείς δεν ήταν εκεί. Το κεφάλι μου πήγαινε να σπάσει σα να εγκυμονούσα την Αθηνά. Και οι λυγμοί εκεί.... Και τα αναφιλητά.
-Σώπα επιτέλους, πρέπει να κοιμηθώ!
Ησυχία για λίγο. Ύστερα δειλά- δειλά πάλι τα ίδια.
-Τι συμβαίνει;
-......
-Τέλος πάντων, μίλα ή σώπα....
Τρίξιμο ξύλου. Θόρυβοι άδειου σπιτιού. Σιγανό ρούφηγμα μύτης.
Άνοιξα το ραδιόφωνο δίπλα στο κρεββάτι για να σκεπάσω το κλάμα του αόρατου θλιμμένου, να μην ασχοληθώ άλλο και ...επιτέλους να κοιμηθώ.
Το κλάμα έγινε μουρμουρητό, τα φάντασμα τραγουδούσε μαζί με το ραδιόφωνο και σιγά-σιγά ηρεμήσαμε όλοι και περάσαμε κάποιες ώρες μέχρι να ξημερώσει.
(Δεν το αφήνω βλέπετε να βγαίνει πολύ έξω και τη νύχτα ξυπνάει και κλαίει)
Γιατί δε βρέχει λίγο και τη μέρα; Βαρέθηκα να παραφυλάω στον ύπνο μου μη ρίξει καμιά σταγόνα και τη χάσω!
Δε στενοχωρήθηκα και πολύ που έχασε η Bayern, δεν απέδειξε ότι άξιζε κάτι καλύτερο. Μόνο στενοχωρήθηκα που κέρδισε η Inter.
Δεν βρίσκω μουσικό σεντόνι να με καλύπτει τελευταία και ξαναγυρίζω στα παλιά παπλώματα της γιαγιάς. Γα να δούμε τι θα μας πει και ο Dylan
Είναι πρόοδος άραγε να εξουδετερώνει ο μαθητής το δάσκαλο- χωρίς κατ' ανάγκην να τον ξεπερνάει σε αξία; Τι μαθαίνουμε τελικά; Πώς να βελτιωνόμαστε ή απλώς πώς να επιζούμε; Αγιάζει ο σκοπός τα μέσα; Και ποιος είναι τελικά ο σκοπός; Η ποιότητα, η προσπάθεια, η δημιουργία ή το τελικό αποτέλεσμα; Επιτυγχάνονται ποτέ όλα μαζί;
"Κι ως πότε τούτη η άμυνα κι ως πού θα μας βγάλει...."
-Ως την κατάκτηση του Champions League.
(Αυτά τα εσωτερικά παιδιά είναι πολύ επίμονα -και κλαψιάρικα- χειρότερα από τα άλλα)
θα πάω κι εγώ στο Dylan...
ΑπάντησηΔιαγραφήΩραία- να κάνουμε βλογ-εξέδρα!
ΑπάντησηΔιαγραφή