Δύσκολο να αγαπάς κουτσό άλογο

Μια φορά κι έναν καιρό είχα ένα τρελό σκυλί. Ένα μκρό, πανέμορφο κανίς- γκριφόν. Κοιμόταν στα πόδια μου, δεν με άφηνε λεπτό. Όταν έλειπα- πολύ συχνά και τη νύχτα λόγω δουλειάς- δεν έτρωγε, αδιαφορούσε για όλα και ξημεροβραδιαζόταν πίσω από την πόρτα μέχρι να γυρίσω. Δεν υπάκουε όμως σε τίποτα και με κανέναν τρόπο. Ήταν εκδικητικό και ζηλιάρικο. Όταν είχα επισκέψεις δεν άφηνε κανέναν να καθίσει δίπλα μου και αν τον μάλωνα, εγκατέλειπε το δωμάτιο αφήνοντας τα "δύσοσμα ίχνη" του σε όλη τη διαδρομή. Όταν έπρεπε να κάνει μπάνιο κρυβόταν κάτω από το κρεβάτι και έδειχνε απειλητικά τα δόντια του. Για να τον βγάλω χρειαζόταν μετακόμιση. Γενικά δεν το είχε σε τίποτα να με φιλοδωρεί τακτικά με αιματώματα και πληγές. Στους δημόσιους χώρους έπρεπε να είμαι διαρκώς σε επιφυλακή μη δαγκώσει κανέναν. Δε συμπαθούσε τα χάδια από ξένους. (Ούτε κι από γνωστούς όταν δεν είχε όρεξη άλλωστε). Η περιποίησή του (εμβόλια, κούρεμα κλπ) ήταν ειδική αποστολή. Όλοι μου έλεγαν να τον δώσω- τι τον θέλω τέτοιο σκύλο; Όμως ήξερα ότι κανείς δεν θα τον άντεχε και ,αν τον έδινα, υπέγραφα τη θανατική του καταδίκη. Έτσι ζήσαμε μαζί για πολλά χρόνια, μέχρι που κατέληξε, γέρος, σχεδόν τυφλός και ξεδοντιάρης- πάντα όμως εριστικός και έτοιμος για επίθεση επί δικαίων και αδίκων....

Είναι δύσκολο να αγαπάς ένα κουτσό άλογο. Ένα κακό και αχάριστο ζώο γενικά. Έναν κακότροπο άνθρωπο. Μια χώρα που σε διώχνει.

Είναι άραγε κάποιου είδους δαταραχή; Ένα σύνδρομο μαζοχιστικό, το σύνδρομο της "Μητέρας Τερέζας"; Είναι, όπως μου έχουν πει, εκδήλωση εγωισμού(!) επειδή σε κάνει να νιώθεις καλύτερος άνθρωπος, κατά κάποιον τρόπο αναντικατάστατος; (Εάν τον εγκαταλείψω κι εγώ τι θα απογίνει...) Ίσως είναι απλώς αδυναμία. Αδυναμία να προστατέψουμε τους εαυτούς μας από καταστάσεις που μας φθείρουν, αδυναμία να ανταποδώσουμε την κακία, αδυναμία να γυρίσουμε την πλάτη.
 Έτσι ζούμε "εγκλωβισμένοι" σε πόλεις αβίωτες, δίπλα σε ανθρώπους που δεν υποφέρονται, σκύλους που μας δαγκώνουν, συγγενείς που μας χρησιμοποιούν ποικιλοτρόπως.

Χωρίς απολαβή
χωρίς αναμονή
χωρίς ανταπόκριση
χωρίς αναγνώριση.

Γηροκομούμε γονείς αδιάφορους, ανύπαρκτους στο παρελθόν.
Αισθάνεσαι πάλι κορόιδο αλλά "ανταποδίδεις" το χάδι που δεν έλαβες ποτέ.
Αναρωτιέσαι "γιατί παλι εγώ" ενώ καλά το ξέρεις πως θα το κάνεις κι αυτό όπως πρέπει γιατί είναι καθήκον σου.
Κι όταν το βράδυ πάλι "το μικρό παιδί που κρύβεις μέσα σου" θα κλαίει και δεν θα σε αφήνει να κοιμηθείς, εσύ μόνος θα το νανουρίζεις κι αυτό σαν ένα οποιοδήποτε ορφανό, παρατημένο.

"Loving you is a dirty job, but somebody's got to do it"