Ασυνάρτητο επεισόδιο Ι

Όταν πετάξεις και το τελευταίο σου βότσαλο στη λίμνη και αυτή παραμένει αρυτίδιαστη, μάλλον ήρθε ο καιρός να πέσεις ο ίδιος μέσα για να (συγ)κινηθεί.

Προσπαθείς να περπατήσεις αλλά τα πόδια σου έχουν κολλήσει στην άσφαλτο. Σαν κινούμενη άμμος- μαύρη- σε καταπίνει. Τα αυτοκίνητα σε λίγο θα βρίσκουν πάνω στο κεφάλι σου σα να πρόκειται για "σαμαράκι".

Προσπαθώ να τιθασέψω το θυμό. Προσπαθώ να τιθασέψω το θυμό. ΠΡΟΣΠΑΘΩ ΝΑ ΤΙΘΑΣΕΨΩ ΤΟ ΘΥΜΟ.

Εγώ κι η ζωή τρέφουμε αμοιβαία αντιπάθεια η μια για την άλλη γι' αυτό αποφεύγουμε να συναντιόμαστε.

Θα ήθελα για ένα βράδυ να είμαι η Κατρίν Ντενέβ και να πάω σε ένα πάρτυ φορώντας γαλάζιο φουστάνι και κίτρινο αδιάβροχο , να πιω μαρτίνι και να χορέψω με τον Αλαίν.

Άνθη νερατζιάς στον ουρανό ενός αυτοκινήτου: τι όμορφη νυφούλα- (αστική άνοιξη). Η μοσχοβολιά πάντως σκοτώνει το ίδιο.

Ένας κορυδαλλός ακούγεται στην ησυχία, μέχρι που ο κυνηγός με το τηλεχειριστήριο τον κάνει να σωπάσει..

Το φεγγάρι σαν τεράστιο μάτι απόψε με κοιτάει ολοστρόγγυλο κι εγώ περιμένω να δακρύσει.

Ο πόνος των άλλων σε αποπροσανατολίζει και ξεχνάς το δικό σου- για λίγο ή για πολύ.

Διαβάζεις: "το σθένος είναι μια δυναμική που προϋπάρχει στους ανθρώπους, για να εξωτερικευθεί όμως χρειάζεται έναν πραγματικά δυνατό, βαθύ θυμό" (Howard Zinn)

Μάλλον πρέπει να πάψω να τιθασεύω το θυμό. Πρέπει να μην τιθασεύω το θυμό. ΝΑ ΜΗΝ ΤΙΘΑΣΕΥΩ ΤΟ ΘΥΜΟ.

(Ουφ, ας αποφασίσει επιτέλους!!!)

ΥΓ 
Η γαλάζια φάλαινα είναι μεγαλύτερη από τον Τυραννόσαυρο Ρεξ;