Άστοχη Άνοιξη

Νύχτες από χαρτί.
Μπορείς να ξεπλύνεις το πρόσωπό σου με τις λέξεις;
Την ψυχή σου;
Ύστερα θα κολλήσεις τα χαρτιά στα τζάμια
Να μην μπαίνει φως.
Παιδιά κηδεύονται και γέροι βασιλεύουν
Ατάλαντοι χορεύουν πάνω στα μάρμαρα
Ποδοπατώντας το δράμα μας.
Δώστε μου πίσω την άνοιξη που δεν έζησα
Δώστε μου πίσω τα χαμόγελα που είχα φυλαγμένα
Δε σέβεστε πια τίποτα
Σκυλεύετε τα μνήματα
Και αρέσκεστε στα ανθρώπινα ρετάλια.
Μην ξηλώνετε την ελπίδα μας.
Δεν έχουμε δα και τίποτα άλλο
Να σκεπάσουμε τη γύμνια μας.
Αφήστε να θάψουμε τουλάχιστον
Με όση τιμή τους πρέπει
Τους νεκρούς μας
(Τους άδικα νεκρούς όλου του κόσμου).
Ελπίζω να στοιχιώσουν τον ανέμελο ύπνο σας...