Periplaneta myrmica rubra

Ανήκω σε ένα νέο είδος: εργατικός, σιωπηλός, ασήμαντος, αόρατος σα μυρμήγκι, δεν εξελίσσομαι, δεν κατατρέφομαι, ζω στα σκοτεινά και τρέφομαι με σκουπίδια όπως η κατσαρίδα.
Δημιουργήθηκα από την προσπάθεια να επιβιώσω ανάμεσα στην ελληνική παράδοση και την εσωτερική μου παρόρμηση να γίνω καλύτερος.  Περίεργη διασταύρωση, αντιφατική.
Θέλω να εργάζομαι γιατί νομίζω ότι δημιουργώ και προσφέρω το λιθαράκι μου στην κοινότητα των ανθρώπων, όταν οι περισσότεροι φροντίζουν να ξεφεύγουν των καθηκόντων τους με αστείες δικαιολογίες και απλώς να εισπράττουν. Θέλω να πληρώνω τους φόρους μου γιατί πιστεύω ότι είναι υποχρέωσή μου αφού επέλεξα να ζω σε ένα κράτος με άλλους μαζί και να έχουμε κοινά έξοδα, όμως όλοι γύρω μου κλέβουν τόσο την εφορία όσο κι εμένα, οι αξιωματούχοι του κράτους κλέβουν πρώτοι. Θέλω να φέρομαι ευγενικά και να σέβομαι τους συνανθρώπους μου, την ώρα που αυτοί διαρκώς φωνασκούν, καταπατούν τα δικαιώματά μου, είναι άξεστοι και νομίζουν ότι έχουν πάντα δίκιο.
Δε γελάω με σεξουαλικά υπονοούμενα, δε διασκεδάζω στα μπουζούκια και δεν μπορώ να υποφέρω την τηλεόραση. Μου κάνει εντύπωση που δεν είναι ανεκτά τα ελαττώματα των άλλων ή η διαφορετικότητά τους, είναι όμως κάλλιστα ανεκτή κάθε παρανομία ή ηθική έκπτωση. Οι λέξεις μπερδεύονται, έννοιες και αξίες χάνουν τη σημασία τους.
Γι' αυτό λοιπόν εκτελώ την εργασία μου όσο μπορώ καλύτερα, ένα μυρμηγκάκι του κρατικού μηχανισμού, εξυπηρετώ τον κόσμο χαμογελώντας, "χαλάω την πιάτσα".
Ύστερα γυρίζω στα σκοτεινά μου μονοπάτια, μακριά από πολυσύχναστα μέρη, δεν αλλάζω γούστα και συνήθειες δε γνωρίζω τη μόδα, αντέχω τα κατσαριδοκτόνα κάθε είδους, πολιτικά και πολιτισμικά. Καμια φορά κακιώνω... Όχι για πολύ. Τα έντομα άλλωστε δεν έχουν συναισθήματα.


*Periplaneta myrmica rubra