Καμαρωτός εβάδιζε σέρνοντας τον αητό του
με τη μακριά του την ουρά, τα προσεγμένα ζύγια.
Ήτανε μεγαλύτερος ακόμα κι απ' τον ίδιο
μα τεχνικά τον σήκωσε ψηλά προς τα ουράνια.
Περήφανος τον κοίταζε κρατώντας την καλούμπα
να φτερουγίζει ανάμεσα στις θλιβερές ταράτσες.
Ώσπου άξαφνα... - που βρέθηκε εκείνη η κεραία;
Πώς αναιδώς ξεφύτρωσε στου σπάγγου την πορεία;
Πώς μπλέχτηκε και δέθηκε κει πέρα γύρω- γύρω
και όσο κι αν προσπάθησε, ο αητός δεν αμολούσε.
Μέχρι που πια κουράστηκε- μικρό παιδάκι ήταν-
κι έμεινε μόνο να κοιτά με βουρκωμένα μάτια
τον όμορφο το χαρταετό άδοξα καρφωμένο
σε μια κεραία ταπεινή- μιαν άθλια κεραία.
Τουλάχιστον την γκρέμισε ή την χάλασε???
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα γλυτώσει κανέναν από τα γαμω-σήριαλ????
Σε βρίσκω σε μεγάλη φόρμα: εμπρός με τους χαρταετούς να γκρεμίσουμε όλες τις κεραίες!
ΑπάντησηΔιαγραφήΨευδαίσθηση vs Ελεθερία σημειώσατε 1
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ κεραία εκπέμπει καθημερινότητα , είναι δυνατόν να χάσει ποτέ όσο αυτό βολεύει;
So far: Μόνο να ονειρευόμαστε μας έχει μείνει.
ΑπάντησηΔιαγραφή