Κάθε φορά που θα μετρώ
τις άδειες θέσεις στα τραπέζια της χαράς
θα παγώνει το γέλιο μου.
Μια μακριά σειρά απουσίες
θα μου θυμίζει πόσο είμαι αδύναμη
μπροστά στο δρεπάνι του θανάτου.
Δεν θα μπορέσω ποτέ να τον νικήσω
όσο κι αν ίδρωσα χρόνια γι΄αυτό.
Έψαξα την απάντηση σε βαριά βιβλία,
νύχτες ατέλειωτες
κάτω από λάμπες χειρουργείου.
Έμεινα πάντα με τα χέρια αδειανά
να κρατώ ένα κρύο σεντόνι.
Υψώνω τη γροθιά μου στο πρόσωπό του-
μα κι αν του κεντώ καμιά φορά τη φτέρνα,
με εκδικείται πάντα: ελαφροπατώντας,
μπαίνει από την πίσω πόρτα
μάρτυρες αφήνοντάς μας βουβούς
μιας ακόμη αναχώρησης.
Μα πάλι σκέφτομαι- ίσως
κι από την άλλη μεριά
να κάθονται οι αγαπημένοι
και να μετρούν κι αυτοί
τις άδειες μας καρέκλες
περιμένοντάς μας....
εξαιρετική ανάπτυξη του θέματος...
ΑπάντησηΔιαγραφήστοχασμός και συγκρατημένο συναίσθημα...
Ω, πόση ομορφιά...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλή χρονιά, φίλτατη :-)
Και πάντα τέtοια!
Theorema
Δε βαριέσαι... Χειρότεροι είναι οι καθημερινοί μικροί "θάνατοι" εδώ και με γεμάτες καρέκλες ! Όσο για την άλλη πλευρά...μπορεί να είναι όπως τα λές.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέρα Θεία Θήτα !
Πόσο καλύτερος θα ήταν ο κόσμος μας αν όλοι αυτοί οι προβληματισμοί σου αγγίζανε και κάποιους ανθρώπους που ασκούν κάθε είδους εξουσία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ ζωή με τον θάνατο είναι συγκοινωνούντα δοχεία που ποτέ δεν αδειάζουν.
Το μόνο που μένει τελικά είναι η ενέργεια της ανάμνησης που έχουμε εμείς οι ζωντανοί για αυτούς που έχουν φύγει και ίσως και οι πεθαμένοι για εμάς που έχουμε μείνει πίσω.
Ισως ο σκοπός, η επιτυχία, η ευτυχία είναι τελικά, η απλή διαπίστωση μιας άδειας καρέκλας...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑεροστάτικ: Μεγαλώνοντας εκλογικεύουμε το συναίσθημα για να μπορούμε να το αντέξουμε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘεώρημα: Ανταποδίδω καλή μου.
Τσούχτρα: Συμφωνώ! Αυτά για "την άλλη πλευρά" είναι μόνο για παρηγοριά.
Ούρμπαξ: Η αρχή διατήρησης της ενέργειας με γοήτευε πάντα μέχρι που ήρθε αυτός ο Αινστάιν και έφερε τα πάνω κάτω!
Ακανόνιστη γλυκιά μου: Για όσους δεν είναι η κατάκτηση μιας καρέκλας...