Τίνος είναι τέλος πάντων τα παιδιά.

"Τα παιδιά σου δεν είναι παιδιά σου

Είναι οι γιοι και οι κόρες της λαχτάρας της Ζωής για τη Ζωή.

Δημιουργούνται διαμέσου εσένα, αλλά όχι από σένα

Κι αν και βρίσκονται μαζί σου, δε σου ανήκουν."

Σου βάζουνε στην αγκαλιά το τσαλακωμένο δώρο που σου έκανε η ζωή χρησιμοποιώντας το σώμα σου κι αισθάνεσαι ανακούφιση: η αποστολή διεκπεραιώθηκε με επιτυχία! Ιδέα δεν εχεις πως η αποστολή μόλις έχει αρχίσει.
Το βλέπεις να μεγαλώνει μέρα με τη μέρα κι ανακαλύπτεις μέσα από τα μάτια του τον κόσμο. Ένα ζυμάρι σού μοιάζει που δεν ξέρεις πώς να το πλάσεις και γιατί. Για ατέλειωτα βράδυα το κοιτάς κι αναρωτιέσαι πώς πήρες αυτή την απόφαση να διαιωνίσεις το είδος. Από ματαιοδοξία; Από κοινωνική υποχρέωση- επειδή "έτσι κάνουν όλοι" ; Όχι, όχι. Μόνο από αισιοδοξία... Ναι από αισιοδοξία. Γιατί τα παιδιά είναι το μεγάλο στοίχημα.

"Μπορείς να τους δώσεις την αγάπη σου, αλλά όχι τις σκέψεις σου

Αφού ιδέες έχουν δικές τους.

Μπορείς να δίνεις μια στέγη στο σώμα τους, αλλά όχι και στις ψυχές τους

Αφού οι ψυχές τους κατοικούν στο σπίτι του αύριο

που εσύ δεν πρόκειται να επισκεφτείς ούτε και στα όνειρά σου.

Μπορείς να προσπαθήσεις να τους μοιάσεις

αλλά μη γυρέψεις να τα κάνεις σαν εσένα

Αφού η ζωή δεν πάει προς τα πίσω ούτε ακολουθεί στο δρόμο του το χτες"

Κάντε τους χώρο λοιπόν. Μην τα πνίγετε, μην τα φιμώνετε... Τα παιδιά δεν είναι ούτε τα παρακλάδια μας, ούτε τα πλοκάμια μας, ούτε η ευκαιρία μας να ζήσουμε μια δεύτερη ζωή. Θα μας χρειαστούν κι ύστερα θα μας αμφισβητήσουν. Θα μας αγαπήσουν για να μας μισήσουν αργότερα. Θα μας ανεχτούν, θα μας λυπηθούν, θα μας συνηθίσουν. Θα μας (ξανα)αγαπήσουν πιο συνειδητά και ίσως συμφιλιωθούν με την ιδέα ότι είναι παιδιά μας.
Θα τα δούμε να φιλιούνται στις σκάλες και να πετάνε μολότοφ, να ακούνε παράξενες μουσικές, να κλαίνε, να απογοητεύονται. Να βιώνουν τις μεταμορφώσεις τους με αγωνία και να μην καταλαβαίνουν πόσο όμορφη είναι η ζωή στα 15!

Θέλουμε να τους φορέσουμε την εμπειρία μας σαν πανοπλία, όμως αυτό ποτέ δεν πέτυχε. Σχολείο για γονείς δεν υπάρχει, έτσι όλοι αυτοσχεδιάζουμε κατά το μυαλό και την κουλτούρα μας. Ο καινούριος άνθρωπος θα είναι πιο πολύ τέκνο της εποχής του παρά δικό μας (ευτυχώς)και θα σηκώσει θέλοντας και μη το βάρος του μέλλοντος. Θα είναι μια βραδυφλεγής βόμβα στα θεμέλια αυτού του συστήματος (και ίσως τελικά η εκδίκησή μας).
Ίσως να έχουμε ξεχάσει ότι στα 15 όλα είναι δυνατά- πολύ αργότερα καταλαβαίνεις ότι αυτό που βλέπεις δεν είναι ο ουρανός παρά το ταβάνι ζωγραφισμένο....Ας τους δώσουμε την ευκαιρία να γκρεμίσουν τις οροφές που στήσαμε και να φτάσουν πράγματι στον ουρανό.


 

"Είσαι το τόξο από το οποίο τα παιδιά σου

ωσάν ζωντανά βέλη ξεκινάνε για να πάνε μπροστά.

Ο τοξότης βλέπει το ίχνος της τροχιάς προς το άπειρο

και κομπάζει ότι με τη δύναμή του

τα βέλη του μπορούν να πάνε γρήγορα και μακριά.

Άς χαροποιεί τον τοξοτή ο κομπασμός του

Αφού ακόμα κι αν αγαπάει το βέλος που πετάει

έτσι αγαπά και το βέλος που μένει στάσιμο.”

 


 Οι στίχοι είναι βέβαια του Khalil Gibran.