Περιμένοντας την ανατολή.

Nadie duerme por el cielo. Nadie, nadie.
No duerme nadie.

Φορτώνω τις αποσκευές μου στο τρένο και τις αποχαιρετώ. Τα γενέθλια με απειλούν με μετωπική σύγκρουση.  Κοντεύουν οι μέρες.  Θέλω να τα συναντήσω χωρίς να κουβαλάω τίποτα. Να ανατείλει η ζωή μαζί με τα μπροστινά δόντια του μικρού μου γιου.  

No es sueno la vida. Alerta! Alerta! Alerta! 
Nos caemos por las escaleras para comer la tierra humeda
o subimos al filo de la nieve con el coro de las dalias muertas
.

Μας έλεγαν κάποτε "πρέπει να κοιτάς εκεί που πας, αλλιώς πας εκεί που κοιτάς."
Γι' αυτό λέω κι εγώ να μην κοιτάξω πια πίσω- Θυμήσου τη γυναίκα του Λωτ! 
 Το παρελθόν είναι ένας τόπος ανύπαρκτος- δεν μπορείς να προχωρείς όλη σου τη ζωή προς το πουθενά.


Oltro dia
veremos la resurreccion de las mariposas disecadas....
veremos brillar nuestro anillo y manar rosas de nuestra lengua..

Οι δακρυικοί μου αδένες έχουν χαλάσει- νερά τρέχουν ανεξέλεγκτα στα μάγουλά μου έξω απ' τα σχολεία, στα φανάρια, στα πάρκα, παντού όπου υπάρχουν παιδιά. Εκεί που φωλιάζει το μέλλον του κόσμου. 

No duerme nadie.
Pero si alguien cierra los ojos
azotadlo, hijos mios, azotadlo! 
 (Μτφ: Δεν κοιμάται κανείς.
Αλλά αν κάποιος κλείνει τα μάτια
μαστιγώστε τον παιδιά μου, μαστιγώστε τον!)


(Μτφ 

1. Κανείς δεν κοιμάται στον ουρανό. Κανείς, κανείς.
2. Δεν είναι όνειρο η ζωή. Γρηγορείτε!  Γρηγορείτε! Γρηγορείτε! Πέφτουμε από τις  σκάλες για να φάμε τη βρεμένη γη  ή ανεβαίνουμε στην κόψη του χιονιού με τη χορωδία απ'τις νεκρές ντάλιες.  
3. Μιαν άλλη μέρα θα δούμε να αναστένονται οι λιωμένες πεταλούδες... θα δούμε να λάμπει το δαχτυλίδι μας και ρόδα να τρέφονται από τη γλώσσα μας.

Άυπνη Πόλη- Federico Garcia Lorca)