Το χωριό μου

Το χωριό των απάτριδων είναι η πολυκατοικία.
Άνθρωποι που σε ξέρουν όλη σου τη ζωή, που σε θυμούνται παιδί, που θυμούνται τους νεκρούς σου. Άνθρωποι του ισογείου και του ρετιρέ, που θα σου φέρουν γλυκό γιατί μπορεί να σου "μύρισε" ή θα ζητήσουν τη συμβουλή σου, που ακούς τους καυγάδες τους μέσα από τους λεπτούς τοίχους και ξέρεις πως σε ακούν κι αυτοί. Κι έτσι ζείτε όλοι μαζί- ένα χωριό συμπυκνωμένο, πακεταρισμένο- τις όχι -και-τόσο-διαφορετικές ζωές σας.
Κάθε πράγμα έχει δυο όψεις. Μας λένε για τις απάνθρωπες πόλεις που ζούμε κι όμως αυτές οι παλιές πολυκατοικίες έχουν τον πιο ανθρώπινο χαρακτήρα που έχω δει: γειτόνισσες με τις παντόφλες για επίσκεψη (αφού στη δίπλα πόρτα πάω), πόρτες ορθάνοιχτες (ομοίως), συνταξιούχοι που πληρώνουν τους λογαριασμούς των εργαζομένων που δεν έχουν χρόνο, νέοι που βγάζουν τα σκουπίδια των πιο ηλικιωμένων.
Είμαι οπαδός της μονοκατοικίας, όμως δεν μπορώ να μην αναγνωρίσω την αξία του κοινόβιου αυτού που ζω. Να που έχω κι εγώ ένα χωριό τελικά!!