Πάααλι εκλογές;

Κόμματα, κομματάκια κι αποκόμματα.
Ψέμματα μικρά ή μεγαλύτερα. Ανακρίβειες ή στην καλύτερη των περιπτώσεων καλές προθέσεις. Δεν υπάρχουν πια κριτήρια τι να ψηφίσεις. Οι ιδεολογίες έχουν πάει προ πολλού στα αζήτητα. Καταντάει δε κουραστικό να επαναλαμβάνουμε τα ίδια και τα ίδια: όποιος θέλει αυτό το σύστημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης πρέπει να ακολουθεί την πεπατημένη, σωστά όμως χωρίς κουτοπονηριές. Το τρίτο μνημόνιο σε πολλά σημεία είναι μια επανάληψη των δυο προηγούμενων ακριβώς επειδή μερικοί πίστεψαν ότι μπορούν αιωνίως να προστατεύουν τους δικούς τους εις βάρος όλων των υπολοίπων. Μετά ήρθαν κάποιοι άλλοι που ήθελαν κι αυτοί με τη σειρά τους να βάλουν κάτω από την ομπρέλα μερικούς και πάει λέγοντας. Καμία δικαιοσύνη. Καμία λογική. Καμία πρόταση. Αοριστολογίες και ευχολόγια. Εκθέσεις ιδεών επιπέδου γυμνασίου. Κι ο σοφός λαός; Ο σοφός λαός ζει το μύθο του στην Ελλάδα. Αποποιείται κάθε ευθύνη, εθελοτυφλεί και ελπίζει σε σωτήρες, ακούγοντας λόγια που χαϊδεύουν αυτιά. Χωρίς ιδρώτα και αίμα τίποτα δεν αλλάζει και τίποτα δεν οικοδομείται. Αν δεν επιθυμούν δανεικά, μνημόνια και ελέγχους, ένας είναι ο δρόμος. Ποιος όμως είναι έτοιμος γι αυτό; Κανείς ή έστω πολύ λίγοι. Ποιος καταλαβαίνει τι σημαίνει έξοδος από την Ευρωπαϊκή Ένωση και ποιος το επιθυμεί πραγματικά; Αν δεν είμαστε έτοιμοι για το διαφορετικό, γνωρίζοντας όμως τι θυσίες και κόποι απαιτούνται, ας σταματήσουμε τους λεονταρισμούς κι ας κοιτάξουμε να συμμαζέψουμε τουλάχιστον όσους λυμαίνονται το δημόσιο κορβανά. Όπου γυρίσω βλέπω την ίδια επιγραφή με μικρές παραλλαγές: με τη συγχρηματοδότηση της Ε.Ε. και του ελληνικού δημοσίου με ποσοστά 70% - 30% έως 80% - 20%. Πού πήγαν όλα αυτά τα κονδύλια; Διότι τα έργα μπροστά από τα οποία αναρτώνται αυτές οι επιγραφές επ' ουδενί δεν δικαιολογούν τόοοοσα λεφτά. Περιλαμβάνονται δε σε αυτά ό,τι μπορεί να φανταστεί κανείς: ανεγέρσεις σχολείων, αναστηλώσεις μνημείων, διάνοιξη δρόμων, τόσα που σε κάνουν να αναρωτιέσαι αν αυτό το κράτος κάνει τίποτα από μόνο του. Δεν ξέρω γιατί σας τα λέω τώρα όλα αυτά, προσθέτοντας κι εγώ στη γενική γκρίνια. Αλλά είπαμε: ψυχοθεραπεία κάνω ανηψούδια μου....