Λυκόφως

Δειλινά στην Αττική: μαγικά όπως παντού.
 Δειλινά όπου δύουν οι ιδεολογίες μας, τα νιάτα μας, τα καλοκαίρια μας... Οδηγώ με τη μουσική να κρατάει το τιμόνι μου: ο Neil Young σε νέες περιπετειες. μια κιθάρα που κλαίει. Όποιο αυτοκίνητο έχει μείνει στην Αθήνα πρεπει να το συνάντησα κι όσα φανάρια βρήκα ήταν ολα κόκκινα. Μια φωνή έλεγε αστεία μέσα στο κεφάλι μου αλλά παραδόξως τώρα δε θυμάμαι πια κανένα.
Σαν το GPS που έχεις αγνοήσει και τώρα προσπαθεί να επαναπροσδιορίσει τη διαδρομη, έτσι και η συνείδησή σου σε ρωτάει: πού πάμε τώρα; "Όταν έχεις σκοτώσει μέσα σου κάθε παλιά σου αυταπάτη;" Ένα παράξενο καλοκαίρι που κύλησε χωρίς να το αντιληφθώ, διέφυγε λάθρα. "Λάθε βιώσας" και το καλοκαίρι. Ίσως θέλει να μου δώσει μια απάντηση: έχε τα καλά με τον εαυτό σου, ζήσε ήσυχα στην αφάνεια, κάνε αυτό που πιστεύεις σωστό και μην επηρεάζεσαι από τα τεκτενόμενα.
Δειλινά στην Αττική, όταν κανένας δεν σε χρειάζεται, σε κανέναν δε λείπεις και σένα σου λείπουν όλοι, σου λείπει "κάτι να πιστέψεις πολύ και ας πεθάνεις"



(Οι στίχοι είναι παραφράσεις στίχων του Μ. Αναγνωστάκη)