Πόρτο Λεόνε

Πρωί στο τρένο. Ένα κορίτσι μιλάει στο κινητό.Δυνατά. Μαθαίνουμε όλοι τι είπε ο αγαπητικός, σε ποιον, πόσο μ... είναι και άλλες λεπτομέρειες. Τα νιάτα της δε φτάνουν να καλύψουν ούτε να δικαιολογήσουν την προσβολή της αισθητικής μας από την κυτταρίτιδα που ξεχειλίζει από το μικροσκοπικό σορτσάκι. 

Επιτέλους φτάσαμε. 

Στον πιο όμορφο τερματικό σταθμό.....

Βοή, φασαρία, έργα στο δρόμο και στην πλατεία. Κόσμος. Ζωή. Καράβια που σαλπάρουν. Στο πεζοδρόμιο έξω από τον Άγιο Σπυρίδωνα πίνουν καφέ κάποιοι απόμαχοι ενώ ακούγεται από το τρανζιστοράκι το sarà perché ti amo ! Στο πλάι βιτρίνες με στολές. 

Σουρεαλιστικό σκηνικό.

 Όπως πάντα.

 Μ΄αρέσει εδώ. Αισθάνομαι οικεία. Αγαπώ αυτούς τους δρόμους που όλοι τους με κάποιο μαγικό τρόπο οδηγούν στη θάλασσα. 

Τώρα γιατί δεν έγινα Ολυμπιακός; 

Μυστήρια της παιδικής ηλικίας. (Αντιδραστικό παιδί ήμουν πάντα κι αυτοί αντιπαθητικοί....)

Τι όμορφοι όμως αυτοί οι γλάροι που νομίζεις ότι θα απογειωθούν μαζί με το σταθμό, μαζί με σένα.