Όχι άλλο (κάρβουνο) τσιμέντο...

Μην ξανακούσω ότι αυτή η χώρα δεν παράγει τίποτα.

Ξέρω μετά βεβαιότητας τι παράγει: τσιμέντο.

Το τσιμέντο έδωσε ψωμί σε πολλούς ανθρώπους, ντόπιους και μη. 

Από την κατασκευή του στις τσιμεντοβιομηχανίες αλλά κυρίως με την κατανάλωσή του στις κατασκευές κάθε είδους.

Η ανάγκη στέγασης πολλών ανθρώπων ήταν η αρχή του κακού. Σιγά- σιγά τσιμέντο έγιναν πλατείες, αυλές, δάση.  Η οικοδομή έδωσε στην ελληνική οικονομία κέρινα φτερά. Οι εργολάβοι μεσουράνησαν, έκαναν περιουσίες, έγιναν ρυθμιστές του συστήματος. Χωρίς καμιά ιδιαίτερη εκπαίδευση στην αρχή, χωρίς κανένα σχέδιο, χωρίς αισθητική, χωρίς περιορισμούς και ελέγχους στη συνέχεια μας έχτισαν ζωντανούς μέσα στις πόλεις.

Τώρα κλαίνε για την ύφεση. Μα τι να χτίσουν πια; Και ποιος να τα αγοράσει;
Μας τα πήραν όλα. Τις γειτονιές μας, τους παιδικούς μας φίλους, τα δέντρα μας, τον ουρανό μας.

Κάθε καινούριος λάκκος μια τρύπα στην καρδιά και στη μνήμη μου. Μόνο στη δική μου όμως. Ποιος να νοιαστεί πια; Αυτοί που έμεναν εδώ έχουν πεθάνει ή έχουν φύγει. Οι καινούριοι δεν ξέρουν, δεν έχουν τι να θυμηθούν.

Άντε βρε- με γεια το νεόδμητο....