Κάτω από τα παπλώματα κρύβεται μια σήραγγα σαν του μετρό.
Άλλοτε ήρεμα περιδιαβαίνω, συνομιλώντας με τα όνειρά μου.
Άλλοτε κουτρουβαλώ κακήν κακώς ψάχνοντας μόνο την ανάπαυλα του πολεμιστή.
Τελευταία μου δίνει όλο και πιο συχνά την ψευδαίσθηση μιας φωλιάς.
Κουλουριάζομαι σα φίδι κάτω από την πέτρα και αρνούμαι να κουνηθώ.
Τα καθήκοντα κι η ηθική με τραβάνε απ' τα μαλλιά.
Κουράστηκα να συγκρούομαι, θέλω να μείνω κουκουλωμένη.
Άλλωστε οι φωλιές φτιάχνονται από τα πιο ευτελή υλικά: κουρέλια, ξερά κλαδιά και λάσπη.
Κάποτε το σκάψιμο των λαγουμιών αυτών ίσως είχε κάποιο νόημα.
Τώρα όλο και πιο δύσκολο μου μοιάζει.
Δεν είναι όμως καιροί για να δειλιάζουμε.
Ανασυγκρότηση. Αυτοσυγκράτηση.
Η βλακεία είναι ανίκητη αλλά δεν μπορεί να είναι αιώνια.
Κι αυτό το σύστημα που έφτασε να τρέφεται από τις σάρκες του θα εκραγεί κάποτε από τη συσσώρευση της ενέργειας που δεν έχει εκτονωθεί.
- Πού πας;
(Ρώτησε η μάνα του)
-Μπροστά, ελπίζω...
Αυτό το κείμενο ήταν συγκλονιστικά επίκαιρο. Από ανθρώπινη, πολιτική, κοινωνική πλευρά. Οι συβιλλικές εναλλαγές του λόγου σας ευθύβολες και εναργείς. Κανονική γροθιά στο στομάχι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα σέβη μου εκ βαθέων βαθών.
(τρεις φορές προσπάθησα να βάλω το σχόλιο μα με πέταγε... ο επιμένων νικά, ελπίζω)
Theorema
Τρεις ευχές και τρεις προσπάθειες: Μακάρι αγαπητό μου Θεώρημα να ήταν οι λέξεις μας όπλα ικανά να φέρουν τη διαφορά! Θα τον είχαμε κερδίσει τον πόλεμο πριν καν αρχίσει... (Thnx anyway)
ΑπάντησηΔιαγραφήΑχ βρε Θεία,
ΑπάντησηΔιαγραφήνιώθω πως η βλακεία είναι αιώνια, αθάνατη, εφτάψυχη...
(Δεν ξέρω βρε Θεία αλλά κάποια στιγμή, σε κάποια σου ανάρτηση, σε πήρα γι' αρσενικό! Με το συμπάθειο δηλαδή και μην με παρεξηγείς αλλά ενίοτε, συχνά πυκνά, για να μην πω πάντα, τα μυαλά μου -όπως και τα συναισθήματά μου και όπως και οι ανάγκες μου- είναι πολύ μπερδεμένα σαν τις φωλίες σου... κουρέλια, ξερά κλαδιά και λάσπη.)
Τα σέβη μου φίλτατη!