Τρίτη 21 Δεκεμβρίου 2010

Χειμερινό ηλιοστάσιο



Θα προσγειωθώ ανώμαλα όπως συνήθως. Θα σπάσω τα μούτρα μου στο τζάμι της βιτρίνας που δε φαίνεται, θαμπωμένη από τα φώτα και τα χαμόγελα. Θα αγοράσω όλα τα κουτιά από το κοριτσάκι που πουλάει σπίρτα. Η πανσέληνος θα φέγγει χλωμή, σα φανάρι, ξεχασμένη στον ουρανό της αυγής. Και δε θα ξημερώνει, δε θα ξημερώνουμε, δε θα ημερώνουμε. Μου αρέσει αυτή η ατέλειωτη νύχτα, η μεγαλύτερη όλου του χρόνου. Κι ακόμα πιο πολύ μ' αρέσει η ερημιά. Όταν μόνο τ' αστέρια σιγολάμπουν τυλιγμένα στην παγωνιά και την ομίχλη. Αυτή η νύχτα, κόντρα σε όλες τις δήθεν μέρες, μου μοιάζει πιο αληθινή.

4 σχόλια:

  1. Η μεγαλύτερη νύχτα του κόσμου.
    Να ξημερώσει. Να μας ημερώσει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Κόντρα στις δήθεν και πλεόν πιο επικίνδυνες απο ποτέ, μέρες !

    Ξημερώσαμε θεία Θήτα μου !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Αγαπητό πτηνό: εμείς χρειαζόμαστε θηριοδαμαστή για να εξημερωθούμε μάλλον.

    Αερόστατο: Πίσα σκοτάδι δηλαδή.

    Τσούχτρα: Τι ξημερώσαμε που εξακολουθούμε βαθιά νυχτωμένοι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή