Κυριακή 8 Αυγούστου 2010

Χελώνες



Όταν ήμουν παιδί φοβόμουν τις χελώνες.
Ήταν περίεργο γιατί δε φοβόμουν σχεδόν τίποτα άλλο.


Τα μάτια τους έμοιαζαν να με κοιτούν από τα βάθη των αιώνων.
Καθεμιά κουβαλούσε πάνω της την ηλικία όλου του είδους.
Ρυτίδες αμέτρητες από γεννησιμιού τους, χωρίς να απολαύσουν ποτέ τη βελούδινη όψη της νιότης.


Κι αυτή η απελπιστική βραδύτητα σέρνοντας το καβούκι.... Σαν τιμωρία χωρίς ελπίδα λύτρωσης.


Έπειτα ανακάλυψα  μιαν άλλη ιδιότητα που είχαν: δε λοξοδρομούσαν. Ήταν ικανές να προσπαθούν να μετατοπίσουν τον ...τοίχο σπρώχνοντάς τον μερόνυχτα αντί να αλλάξουν κατεύθυνση!



Με τον καιρό άλλαξε  η στάση μου απέναντί τους. Μαλάκωσα, δεν αγριευόμουν πια. Μέχρι που τις συμπάθησα κι όλας, ένεκα μια μακρυνή συγγένεια που ένιωθα να μας ενώνει.


Αργότερα τις χρησιμοποιούσα στη δουλειά μου σα μοντέλο: το "σύνδρομο της χελώνας"  είχε μεγάλη πέραση, με βοηθούσε να εξηγήσω διάφορες επιστημονικούρες σε απλούς ανθρώπους με απλό τρόπο. Λίγο το ένα, λίγο το άλλο, κάτι συνέβαλε και η οικολογία, αποκαταστάθηκαν πλήρως οι σχέσεις μας.



Το τελευταίο πράγμα που διάβασα γι' αυτές και νομίζω πια ότι θα τις κάνω φίλες, ήταν αυτή η φράση που αναφέρεται στη συνήθειά τους να μη στρίβουν για να αποφύγουν κάποιο εμπόδιο:

" Το αποκορύφωμα της κατάρας που τις κυνηγά, είναι αυτή η τυρρανική τους κλίση για ευθύτητα μέσα σ' έναν τόσο άθλιο και φτηνό κόσμο"
Χέρμαν Μέλβιλ

6 σχόλια:

  1. Οταν ήμουν μικρή... είδα μια χελώνα...και την πήρα σπίτι μου....
    Δεν έπαιζε...και βρώμιζε το μπαλκόνι....
    Ευκολα με έπεισαν να την δώσουμε στο ζωολογικό κήπο...και να πηγαίνω να την βλέπω...κάθε Κυριακή....
    Πήγαινα για ένα χρόνο...
    Μπορούσα να την ξεχωρίζω...εύκολα....

    Μετά πήρα ένα σκυλάκι....και την ξέχασα...

    Πριν από 10 χρόνια... έτυχε να περάσω.. από το ζωολογικό κήπο.... και έψαχνα να την βρω.. αλλά δεν το κατάφερα....στο νέο περιβάλλον του...

    Οι χελώνες ζούνε πάρα πολλά χρόνια....
    και με πικραίνει η σκέψη πως θα πεθάνω..και αυτή θα ζει ακόμα να θα θυμάται... πως την ξέχασα....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Τις πρωτοσυνάντησα στο Αίσωπο και τις κατασυμπάθησα για την επιμονή τους και την υπομονή τους- χαρακτηριστικά που δεν είχα και προσπάθησα να καλλιεργήσω.

    Πολύ όμορφη ανάρτηση!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Μια χελώνα μια φορά στο δάσος, με άφησε έκπληκτη με τη διάθεσή της να σχετιστεί. Στην αρχή, όταν συναντηθήκαμε, κλείστηκε στο καβούκι της. Της είπα: "Έλα τώρα.. Στ' αλήθεια νομίζεις ότι κινδυνεύεις από μένα;" Μέσα σε ένα λεπτό είχε εμφανιστεί και με άφησε να της χαϊδέψω το κεφάλι.

    Το κείμενό σου είναι από αυτά που εγώ συνήθως ζηλεύω. Έξοχο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ακανόνιστη: Γύρισες κι όλας ανηψούλα;

    Ωχ, λες ότι θυμούνται σαν τους ελέφαντες;
    Τελικά τόσες ρυτίδες κρύβουν πολλή σοφία...

    Τσαλαπετεινέ: Για άλλη μια φορά η εμφάνιση αδικεί την προσωπικότητα. (Αλλά αυτό είναι μια άλλη ανάρτηση).

    Ρίσκι: Διαπίστωσα ότι με πολλά παιδιά διατηρούν άριστες σχέσεις. (Σα γιαγιάδες).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Και που να τις δείτε στην εποχή της αναπαραγωγής, τα αρσενικά είναι τσαμπουκάδες, δεν σηκώνουν και πολλά-πολλά!!!

    Πάντως την χελώνα τη κάναμε και αυτοκίνητο, και ευτυχώς που ...του έβαλαν τιμόνι για να στρίβει!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ρ.Μαρκόνι: Καλώς τον!
    Σαν αυτοκίνητο ήταν πιο συμπαθητικές ομολογώ και ...λιγότερο ξεροκέφαλες.
    Όσο για μια αγριεμένη χελώνα... Δε θα ήθελα να το δω αυτό. (Είπαμε συμφιλιωθήκαμε- μην παραγνωριστούμε κι όλας).

    ΑπάντησηΔιαγραφή