Χελώνες

Όταν ήμουν παιδί φοβόμουν τις χελώνες.
Ήταν περίεργο γιατί δε φοβόμουν σχεδόν τίποτα άλλο.

Τα μάτια τους έμοιαζαν να με κοιτούν από τα βάθη των αιώνων.
Καθεμιά κουβαλούσε πάνω της την ηλικία όλου του είδους.
Ρυτίδες αμέτρητες από γεννησιμιού τους, χωρίς να απολαύσουν ποτέ τη βελούδινη όψη της νιότης.

Κι αυτή η απελπιστική βραδύτητα σέρνοντας το καβούκι.... Σαν τιμωρία χωρίς ελπίδα λύτρωσης.

Έπειτα ανακάλυψα  μιαν άλλη ιδιότητα που είχαν: δε λοξοδρομούσαν. Ήταν ικανές να προσπαθούν να μετατοπίσουν τον ...τοίχο σπρώχνοντάς τον μερόνυχτα αντί να αλλάξουν κατεύθυνση!

Με τον καιρό άλλαξε  η στάση μου απέναντί τους. Μαλάκωσα, δεν αγριευόμουν πια. Μέχρι που τις συμπάθησα κι όλας, ένεκα μια μακρυνή συγγένεια που ένιωθα να μας ενώνει.

Αργότερα τις χρησιμοποιούσα στη δουλειά μου σα μοντέλο: το "σύνδρομο της χελώνας"  είχε μεγάλη πέραση, με βοηθούσε να εξηγήσω διάφορες επιστημονικούρες σε απλούς ανθρώπους με απλό τρόπο. Λίγο το ένα, λίγο το άλλο, κάτι συνέβαλε και η οικολογία, αποκαταστάθηκαν πλήρως οι σχέσεις μας.

Το τελευταίο πράγμα που διάβασα γι' αυτές και νομίζω πια ότι θα τις κάνω φίλες, ήταν αυτή η φράση που αναφέρεται στη συνήθειά τους να μη στρίβουν για να αποφύγουν κάποιο εμπόδιο:

" Το αποκορύφωμα της κατάρας που τις κυνηγά, είναι αυτή η τυρρανική τους κλίση για ευθύτητα μέσα σ' έναν τόσο άθλιο και φτηνό κόσμο"
Χέρμαν Μέλβιλ