Φοβάμαι το καλοκαίρι, τον πνιγηρό αέρα του,
σα να' χει χνούδι
κολλάει στα ρουθούνια σε κάθε ανάσα,
άλλοτε αρωματισμένος και άλλοτε
ποτισμένος χλωροφόρμιο...
Φοβάμαι το καλοκαίρι, που η κόπωση μεγεθύνεται
η νύστα γίνεται ανίκητη
κι ο ιδρώτας αφήνει τα χνάρια σου παντού
σα να 'σαι σαλιγκάρι...
Φοβάμαι το καλοκαίρι, τα ορθάνοιχτα παράθυρα
σα μάτια σε κοιτάζουνε διαρκώς
και σαν ηχεία μεταδίδουνε τη σκέψη σου
στους δρόμους...
Φοβάμαι../
το καλοκαίρι, η επιθυμία για ζωή γίνεται ανάγκη
και η ανάγκη, ανικανοποίητη, θάνατος γίνεται....
θα τοποθετούσα το χώρο του ποιήματος σε νοσοκομειο...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑερόστατο: Αρρωστημένο σου φάνηκε μάλλον, ε;
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι ο τρόπος που αισθάνομαι κάθε καλοκαίρι, εδώ στους τροπικούς...
σε ποιους τροπικούς ?
ΑπάντησηΔιαγραφήΧαριτολογώντας το λέω- εξαιτίας της πνιγηρής ζέστης. (Αν και μάλλον έρημο θυμίζει αυτή η πόλη. Οι τροπικοί έχουν τουλάχιστον βλάστηση.) Συγγνώμη αν σας μπέρδεψα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜου έκανες την καρδιά μαύρη βρε πουλάκι μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘεία μου, τι έπαθες; Έπαψε η πυξίδα σου να δείχνει την ευθεία; Όλο ευθεία κατά τη θάλασσα;
ΑπάντησηΔιαγραφήΜήπως να αρπάξεις το πρώτο ΚΤΕΛ για Καλαμάτα; Δυσκολευόμαστε κι εδώ αλλά έχουμε ένα σωρό ευθείες που μας παν κατευθείαν εκεί που πρέπει, στην παρηγορητική αγκαλιά της.
Δεν είχα πρόθεση να σας χαλάσω τη διάθεση ανηψούδια μου αγαπημένα- με τη ζέστη πήζει το μυαλό μου. Όλα μου φαίνονται ακινητοποιημένα και η ακινησία είναι αντίθετη με τη ζωή εξ ορισμού.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝερένια νομίζω πράγματι πως μια βουτιά θα μου έκανε πολύ καλό- ιδιαίτερα εάν το κύμα εισχωρήσει και στον εγκέφαλό μου...
(Καλοκαίρι είναι θα περάσει)
Πάρε μάτι τη γιορτή που κάνουν οι μύγες στο καρπούζι που περισσεύει....
ΑπάντησηΔιαγραφήΕτσι είμαστε και εμείς....
Κάποτε περισσεύει λίγο καρπούζι...
και το καλοκαίρι γίνεται γλυκειά γιορτή....
Εγώ αγαπώ το φετινό καλοκαίρι γιατί φοβάμαι όλα αυτά που θα μας έρθουν και θα συμβούν μέσα στον χειμώνα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑκανόνιστη: Μύγες σε καρπούζι, ε; Καλή ιδέα. Θα την επεξεργαστώ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕξωγήινε φίλε μου όταν πιάσουμε πάτο η μόνη διέξοδος είναι προς τα πάνω.