Μια μη- ανάμνηση

(Κλωνάρι το κλωνάρι πάει το δέντρο και
-ως γνωστόν- δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλεύεται....)

Τώρα τι μένει άραγε από μια αυλή του μεσοπολέμου,
κάπου στα νότια της Ακρόπολης;
Ούτε καν η ανάμνηση, αφού κανείς πια
δεν θυμάται το παλιό σπίτι
(με το πιάνο στο πάνω πάτωμα)
τους χωμάτινους παράλληλους δρόμους
(με το τραμ στη μέση του κεντρικού)...

- Μα τι λες; Εσύ τι ξέρεις για όλ' αυτά;
Εσύ δε γεννήθηκες παρά πολύ αργότερα
όταν οι μπουλντόζες επελαυναν
και οι πολυκατοικίες υψώνονταν τροπαιοφόρες....

Λέω γι' αυτά που δεν έζησα
λέω γι' αυτά που δεν είδα
μα τώρα που έφυγαν οι πιο παλιοί
κάποιος πρέπει να μείνει
γι' αυτά να μας μιλάει....