Είμαι γέρος.
Δεν ενδιαφέρομαι πια για τίποτα. Είμαι και άρρωστος.
Αφήστε με ήσυχο.
Δε θέλω να μου βάζετε σωλήνες στο λαιμό για να αναπνέω με το ζόρι.
Αφού θέλω να σταματήσω να αναπνέω.
Κάπνισα τόσα τσιγάρα για να το καταφέρω.
Δε θέλω να με ταϊζετε ασπριδερά υγρά από τη φλέβα.
Έχω κατεβάσει τους διακόπτες και δε θέλω συντηρητικά.
Όμως έτσι είσαστε.
Όλο κόντρα μου πάτε.
Κι αν καταφέρω να πεθάνω μήπως θα σας ξεφορτωθώ;
Θα με τραβολογήσετε πάλι κάμποσο, να με ντύσετε, να με ευπρεπίσετε, να με ψάλετε, να με θάψετε....
Ύστερα θα διαλέγετε μάρμαρα, επιγραφές, φωτογραφίες, γλάστρες. Κι άλλες ψαλμωδίες...
Στο τέλος θα με ξεθάψετε πάλι. Έλιωσα- δεν έλιωσα. Τι ταλαιπωρία! Τελικά θα καταλήξω σ' ένα κουτί. Έχω πολύ δρόμο μέχρι τότε...
(Κι εγώ που νόμιζα πως αν απλά σταματήσω να αναπνέω ξεμπέρδεψα!)
ΥΓ: Ευτυχώς είχα μερικά λεφτά στην τράπεζα- έτσι τουλάχιστον εσάς δεν θα σας στοιχίσει τίποτα.
Σαραμάγκου ?
ΑπάντησηΔιαγραφή...και εις χουν απελεύσητω...
ΑπάντησηΔιαγραφήμεγάλη κουβέντα η ευθανασία (αν κατάλαβα το θέμα).
Παραπέμπω στην τελευταία ταινία του Αλ Πατσίνο You don't know Jack...
g r
Η ευθανασία είναι έγκλημα...
ΑπάντησηΔιαγραφήπου διαπράττει αυτός που τη ζητάει...
σε αυτόν που καλείται να την εκτελέσει...
Πιστεύω πως είναι η μεγαλύτερη αδικία και το μεγαλύτερο κακό που μπορεί να κάνει κάποιος... στα άτομα που αγαπάει...και εμπιστεύεται τόσο όσο να ζητήσει βοήθεια...
Μα ναι... Μια μικρή παράταση στη μικρή ζωή μας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν δεν μπορείς να έχεις την αιωνιότητα, όλα τα υπόλοιπα είναι φτηνά παζάρια.
Αφού όλοι θέλουμε για πάντα ό,τι αγαπάμε, οτιδήποτε λιγότερο είναι συμβιβασμός. Γιατί να εμπλεκόμαστε; Είναι τόσο ανώφελο.
Αερόστατο: Είδες συγκυρία; Δεν αναφέρομαι όμως σε αυτόν, που έφυγε πλήρης ημερών και έργου και θα μείνει αθάνατος στην ιστορία και τη βιβλιοθήκη μας. Δυστυχώς έχω πιο πεζή αφορμή.
ΑπάντησηΔιαγραφήGr: Πολύ καλά κατάλαβες. Και να τέλειωνε εκεί η ταλαιπωρία... Μετά αρχίζει το εμπόριο του θανάτου- ταφές, εκταφές και τα λοιπά, που εκτείνεται τρία- πέντε χρόνια μετά θάνατον.
Ακανόνιστη: Σωστό αυτό για όσους έχουν επίγνωση τι τους συμβαίνει. Τι να ζητήσει όμως όποιος δεν έχει επαφή με το περιβάλλον; Η απόφαση και η ευθύνη είναι εξολοκλήρου των εγγυτέρων συγγενών (αλί εάν ανήκουν και στο χώρο της υγείας!)
Ρίσκι: ΠΩΣ θέλουμε αυτό που αγαπάμε; Βαλσαμωμένο; Ζόμπι; Και για πόσο; Παρ' όλ' αυτά είναι δύσκολο.
Σκέφτομαι ότι η προσκόλληση στην υλική μας διάσταση είναι αυτό που φταίει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝομίζω ότι το καλύτερο είναι να μπορούσαμε να κρατάμε ουδέτερη στάση στο θέμα του θανάτου: Ούτε να τον επισπεύδουμε, ούτε να τον αποφεύγουμε. Είναι μάλλον ο μόνος τρόπος απεμπλοκής.
Το θέμα της Ευθανασίας είναι τεράστιο... και δυστυχώς εμπεριέχει άπειρες και άγνωστες παραμέτρους....
ΑπάντησηΔιαγραφήΟπότε συμφωνώ με τη Riski....
Ναι, ας αφήνουμε τους ανθρώπους να πεθαίνουν με την ησυχία τους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠόσο σκληρή μπορεί να γίνει καμιά φορά η ζωή ε?... Το ίδιο και ο θάνατος...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ ωραίο ποστ, Θεία Θ.
Theorema
Διλήμματα;
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαμηλιέρη: Διλήμματα δεν έχω πια αγαπητέ αλλά δυστυχώς δεν αποφασίζω εγώ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘεώρημα: Τι είναι η ζωή, τι ο θάνατος και ποιό το ανάμεσό τους; (Για να παραφράσουμε λίγο το Σεφέρη). Ευχαριστώ.