Μέρες γεμάτες θλίψη στην Ελλάδα*

Δεν ήμουν ποτέ καλή στους αγώνες ταχύτητας. Γι' αυτό τα γεγονότα με προσπερνούν με εξαιρετική ευκολία. Με αφήνουν πίσω παρασάγγας. Λαχανιασμένη δεν μπορώ ούτε να μιλήσω. Μέχρι να σκεφτώ, να σχολιάσω- τσουπ! Το επόμενο γεγονός μου δείχνει κιόλας την πλάτη του. Όμως όλοι μαζί αυτοι οι μαυροντυμένοι αθλητές τρέχουν στον ίδιο στίβο,  γύρω- γύρω. Μέσα σε καπνούς δακρυγόνων και μολότοφ, κάτω από τις κραυγές του πλήθους. Δεν ξέρω πια τι να κάνω και πώς να αντισταθώ. Άλλωστε σε αυτό ποντάρουν φαντάζομαι: στο σάστισμα που έχουν δημιουργήσει στους περισσότερους από εμάς. Ζαλισμένοι από τα απανωτά χαστούκια δεν ξέρουμε πια προς τα πού να βαδίσουμε.

"Δεν θα τολμήσουν", έλεγες

"Δεν έχουν άλλο δρόμο" μ' απαντούσες

Το μοντέλο που έχω μέσα στο κεφάλι μου δε βρίσκει απήχηση στην πλειοψηφία του κόσμου. Η πλειοψηφία, πλανημένη ή όχι, δεν ξέρω, πολλάκις έχει διαλέξει καπιταλισμό, φιλελευθερισμό ή κάτι άλλες παραλλαγές που σκαρφίζονται κατά καιρούς για να λένε ότι κάτι αλλάζουν- τι θέλω εγώ τώρα;
Παρ'ολ΄αυτά δεν κάνω πίσω, δεν μου πάει να κάνω πίσω. Υπηρετώ αυτό το "ιδανικό" μοντέλο μου κι ελπίζω σα χαζή. Βαριέμαι, κουράζομαι, θλίβομαι, απογοητεύομαι. Την άλλη μέρα όμως πάλι τα ίδια κάνω, σαν άλογο δεμένο στο μαγγανοπήγαδο. 

Η αλήθεια είναι ότι δεν έχουμε μια ηγεσία να εμπνέει, να λέει τα ίδια, αλλά κάπως διαφορετικά, να προτείνει πράγματα άμεσα, ευκολονόητα, πειστικά. Ίσως πάλι οι συνθήκες δεν έχουν ωριμάσει ακόμα. Πότε λοιπόν θα ωριμάσουν αυτές οι αναθεματισμένες οι συνθήκες; Ήμουνα νια και γέρασα κι ακόμα την ίδια καραμέλα πιπιλάμε. 

Κλείνω την πόρτα, κλείνω τον κόσμο έξω, πάλι. Λέω στα παιδιά μου παραμύθια για κοινωνική δικαιοσύνη, για αγώνες, για ιδανικά και πράσινα άλογα- βάζω τη σφραγίδα μου στα νωπά μυαλουδάκια τους. Τι κάνω;;; Το βράδυ δεν μπορώ να κοιμηθώ. Την άλλη μέρα όμως πάλι τα ίδια  λέω. 

Βλέπετε δεν έχω πειστεί ακόμα ότι έχω κάνει λάθος.... 


*Ο τίτλος εμπνευσμένος από την πιο πρόσφατη ανάρτηση του Νταλικιέρη