Κυριακή 20 Δεκεμβρίου 2009

Lost

                            
Στη ζωή μου αγάπησα πολύ τα δάση. Μυστηριώδη, αινιγματικά, σπάνια. Χανόμουν στην ομορφιά τους, τα αρώματά τους, τους ήχους τους.

Χανόμουν , μα ήθελα να χαθώ, μαγεμένη. Έγδερνα τα πόδια μου, έπεφτα μα ξανασηκωνόμουν, δε μ' ένοιαζε που πονούσα. Το δάσος πάντα με αποζημίωνε..


. Ήθελε κόπο η ζωή στο δάσος- γιατί το δάσος είναι δεδομένο, δεν αλλάζει. Πρέπει εσύ να προσαρμοστείς. Να προσαρμοστείς, να χάσεις το δρόμο σου, να χάσεις τον εαυτό σου πολλές φορές. Να κουραστείς, να κλάψεις, να φοβηθείς, να σου κοπεί η ανάσα

. Παλεύοντας να επιβιώσεις, βρίσκεις δρόμους που σε οδηγούν μακριά απ' το δάσος.


Απομακρύνεσαι, ψάχνοντας τροφή και ζεστασιά. Βρίσκεις μια καλύβα κι απαγγιάζεις. Κρύβεσαι. Βλέπεις το δάσος από το παράθυρο και θέλεις να γυρίσεις. Το νοσταλγείς μα ξέρεις πως πάλι θα σε πνίξει, θα σε εξουθενώσει. Κι έτσι κάθεσαι πίσω απ' το τζάμι και σκέφτεσαι τι όμορφο που είναι το δάσος....



Από μακριά...

4 σχόλια:

  1. στο δάσος παραμονεύει ο κακός λύκος...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Η καλύβα είναι μέρος του δάσους...
    Οπως η ξεκούραση...μέρος της κούρασης...

    :-)))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Καλές γιορτές, να είναι πάντα πυκνό,ευχάριστο και μαγικό το δάσος κι αντίθετα με όσα συμβαίνουν συνήθως να επεκτείνεται καταλαμβάνοντας χώρο στις οικιστικες ζώνες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή