Στη ζωή μου αγάπησα πολύ τα δάση. Μυστηριώδη, αινιγματικά, σπάνια. Χανόμουν στην ομορφιά τους, τα αρώματά τους, τους ήχους τους.
Χανόμουν , μα ήθελα να χαθώ, μαγεμένη. Έγδερνα τα πόδια μου, έπεφτα μα ξανασηκωνόμουν, δε μ' ένοιαζε που πονούσα. Το δάσος πάντα με αποζημίωνε..
. Ήθελε κόπο η ζωή στο δάσος- γιατί το δάσος είναι δεδομένο, δεν αλλάζει. Πρέπει εσύ να προσαρμοστείς. Να προσαρμοστείς, να χάσεις το δρόμο σου, να χάσεις τον εαυτό σου πολλές φορές. Να κουραστείς, να κλάψεις, να φοβηθείς, να σου κοπεί η ανάσα
. Παλεύοντας να επιβιώσεις, βρίσκεις δρόμους που σε οδηγούν μακριά απ' το δάσος.
Απομακρύνεσαι, ψάχνοντας τροφή και ζεστασιά. Βρίσκεις μια καλύβα κι απαγγιάζεις. Κρύβεσαι. Βλέπεις το δάσος από το παράθυρο και θέλεις να γυρίσεις. Το νοσταλγείς μα ξέρεις πως πάλι θα σε πνίξει, θα σε εξουθενώσει. Κι έτσι κάθεσαι πίσω απ' το τζάμι και σκέφτεσαι τι όμορφο που είναι το δάσος....
Από μακριά...
στο δάσος παραμονεύει ο κακός λύκος...
ΑπάντησηΔιαγραφήΜπα- τον έφαγε η Κοκκινοσκουφίτσα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ καλύβα είναι μέρος του δάσους...
ΑπάντησηΔιαγραφήΟπως η ξεκούραση...μέρος της κούρασης...
:-)))
Καλές γιορτές, να είναι πάντα πυκνό,ευχάριστο και μαγικό το δάσος κι αντίθετα με όσα συμβαίνουν συνήθως να επεκτείνεται καταλαμβάνοντας χώρο στις οικιστικες ζώνες.
ΑπάντησηΔιαγραφή