Τα δώρα

Είμαι ένας κακός άνθρωπος με μεγάλο στόμα και μικρό ανάστημα. (Δηλ. μουρμούρης και δειλός). Οι γιορτές δεν είναι για μένα. Οι γιορτές είναι γι’ αυτούς που έχουν το θάρρος να χαρούν. Εγώ δεν το’ χω. Γκρινιάζω διαρκώς σαν άρρωστος γέρος. Τα βάζω με όλους.
Κάποτε συνήθιζα να δουλεύω τις γιορτές. Αυτό με ανακούφιζε: μου έδινε μια αύρα ηρωισμού και την εντύπωση ότι κάτι κάνω. Τώρα δεν κάνω τίποτα. Ούτε προσφέρω ούτε χαίρομαι. Συμπάσχω μόνο με αυτούς που θα κάνουν πάλι Χριστούγεννα πίσω από το τιμόνι των λεωφορείων, στα επείγοντα κάποιου νοσοκομείου, στις φυλακές ή μεσοπέλαγα.
Ε και; Κι αν εγώ συμπάσχω τι έγινε; Ποια η διαφορά; Αυτοί ούτε το ξέρουν ούτε τους νοιάζει.
Κι εγώ με τις μεγαλόπνοες ιδέες μου ας κοιτάξω με μεγαλύτερη ευαισθησία τους δικούς μου ανθρώπους. Ας τους αγκαλιάσω λίγο περισσότερο. Διότι Χριστούγεννα δεν είναι μόνο τα δώρα που τους παίρνεις. Είναι κυρίως ο τρόπος που τους κοιτάς….