Σάββατο 21 Νοεμβρίου 2009

Playground




Μοιάζει με φθινόπωρο αλλά δεν...
Ένα χαμόγελο ανατέλει μερικές φορές μέσα στο κουτί με τα σπίρτα που ζούμε. Τα παιδιά δεν ξέρουν τίποτα από αυτά που διαβάζουμε στις εφημερίδες. Και η ευτυχία είναι εκεί για μια στιγμή: όταν σου τραγουδούν, όταν πλάθεις με τα χέρια σου τον κόσμο από την αρχή- αχνιστό, μυρωδάτο, σαν τσουρέκι- και του δίνεις ό,τι σχήμα θέλεις.
Η ευχία κοιμάται στο πλάι σου όταν τα παιδιά αναπνέουν ήρεμα, ταξιδεύοντας στα όνειρά τους, τυλιγμένα στα ζεστά σκεπάσματα και χορτάτα. Χορτάτα από χάδια και φαγητό.
Ύστερα ντρέπεσαι να βγεις στο δρόμο. Εκεί έξω πολλοί δεν έχουν τίποτα.
Ούτε καν παιδιά...

4 σχόλια:

  1. Είναι που δεν μπορεί να υπάρξει ατομική ευτυχία. Όταν κοιτάς δίπλα σου τον άλλο που δυστυχεί, η δική σου μικρή "ευτυχία" πάει περίπατο.

    Χρειάζεται ένα άλλο αλφαβητάρι ο κόσμος, για ν' αναγνώσει Παράδεισο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Η ανάσα των παιδιών .... βάλσαμο, ενοχή, φόβος, ελπίδα, ντροπή, γέλιο, αλήθεια και ψέμα, αυτογνωσία.

    Ίσως το ζύγι στη ζυγαριά που μετρά τι έχουμε και τι όχι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Η ομορφιά είναι παντού... αρκεί να είναι ανήσυχα ήσυχη η ψυχή....

    ΑπάντησηΔιαγραφή