Παραλήρημα μεγαλείου

Ήμουν γυαλισμένο, ολοκαίνουργιο, με ακρίβεια ταιριασμένο στη σωστή θέση. Κάθε μέρα έκανα τη δουλειά μου και κάτι παραπάνω. Δεν με ανάγκαζε κανείς. Μου άρεσε να εξυπηρετώ τους ανθρώπους. Η ευχαρίστηση που αντλούσα από τις ειλικρινείς ευχαριστίες, από τα χαμόγελα ανακούφισης, από το σφίξιμο του χεριού ήταν μακράν η καλύτερη ανταμοιβή που θα μπορούσα να έχω ποτέ.
Το κύριο μέλημά μου ήταν να μην κωλυσιεργώ, αντιθέτως μάλιστα, να προλαμβάνω τυχόν καθυστερήσεις και με επιδέξιους χειρισμούς να κατευθύνω τον πολίτη πώς να κινηθεί αποτελεσματικά. Ήταν κουραστικό πολύ, ερχόμουν διαρκώς σε αντιπαράθεση με το μηχανισμό. Δεν μπορούσα να καταλάβω το γιατί. Απλώς εξυπηρετούσα τους ανθρώπους. Έκανα τη ροή των πραγμάτων ομαλότερη.
Ήταν φανερό πώς η απρόσκοπτη λειτουργία του συστήματος δεν ήταν αυτό που είχαν στο μυαλό τους. Έψαχναν διαρκώς ψεγάδια- όχι στο μηχανισμό. Σε μένα, το ολοκαίνουργιο, γυαλιστερό γρανάζι που δε χρειαζόταν λάδωμα.... Εγώ πάλι πίστευα στους ανθρώπους που εξυπηρετούσα. Πίστευα πως αυτοί εκτιμούν τη δουλειά μου, το ήθος μου, τη συνέπειά μου κι ότι γίνομαι παράδειγμα- γι'αυτούς στις δουλειές τους αλλά και για τα άλλα γρανάζια.
Μέχρι που κάποιος ανίδεος αποφάνθηκε ότι δε με χρειάζονταν σε αυτή τη θέση και με πέταξε στα άχρηστα... Ο κόσμος που εξυπηρετούσα, είχα εξυπηρετήσει και θα εξακολουθούσα να εξυπηρετώ με αυταπάρνηση, ούτε που κατάλαβε τη διαφορά. Γκρίνιαξε για λίγο όταν η μηχανή άρχισε πάλι να τρίζει και να θέλει λάδωμα αλλά γρήγορα επαναπροσαρμόστηκε..