Το σπίτι άρχισε να στενεύει υπερβολικά μέχρι που δεν μπορούσα πια να βγω απ' αυτό. Είχε εφαρμόσει πάνω μου σαν κορμάκι του μπαλέτου . Δεν κατάλαβα αν εγώ ήμουν που μεγενθύθηκα υπερβολικά ή αυτό που μίκρυνε τόσο. Μικρή σημασία είχε πια.Ήμουν πλέον αναγκασμένη να μετακινούμαι φορώντας αυτό το σπίτι για φουστάνι!
Σύντομα διαπίστωσα ότι είχα τη δυνατότητα να μαζεύω τα πόδια και τα χέρια μου εκεί μέσα, ακριβώς όπως οι χελώνες. Με το κεφάλι είναι αλήθεια δυσκολεύτηκα λίγο: δεν έχω και πολύ μακρύ λαιμό! Οι κινήσεις μου επίσης έπρεπε να τροποποιηθούν- δεν είχα τη δυνατότητα να μετακινούμαι πολύ γρήγορα και δεν χωρούσα να περάσω από στενές διαβάσεις.
Μετά από τις απαραίτητες μετατροπές συνήθισα. Τελικά δεν είναι και τόσο δυσάρεστο.
Σαν οποιοδήποτε μαλάκιο, στη θέα του κινδύνου περιορίζομαι στα στενά όρια της οικίας μου και αισθάνομαι ασφαλής.
(Άλλωστε και μέχρι τώρα αυτό δεν έκανα;)
"Σαν οποιοδήποτε μαλάκιο, στη θέα του κινδύνου περιορίζομαι στα στενά όρια της οικίας μου και αισθάνομαι ασφαλής."
ΑπάντησηΔιαγραφήΤώρα γιατί εμένα μου δημιουργείτε την εντύπωση πως ποτέ δεν θα μπαίνατε σε κανένα καβούκι, είναι άλλη ιστορία.
:)
Καλό απόγευμα
Αν και με τιμά το σχόλιό σας, μη γελιέστε- γιατί τι άλλο είναι κι αυτή η οθόνη, παρά ένα σύγχρονο καβούκι; Με ανοικτούς διαύλους ευτυχώς, για να επικοινωνούμε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌλο ευθεία για την θάλασσα. Εσεις το λέτε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΧνούδι: όπου όλα ξεπλένονται και ενώνονται γλυκά.
ΑπάντησηΔιαγραφή