Τρίτη 29 Σεπτεμβρίου 2009

A day at the races


Στα δεξιά μου η θάλασσα, πελώρια και γαλήνια, απλώνεται θελκτική. Γύρω μου κίτρινα σχολικά, σαν τεράστια σκαθάρια, ξεχωρίζουν με τα μεγάλα, νυσταγμένα μάτια τους, πιο ψηλά από τα άλλα αυτοκίνητα (πού πας βρε βλάκα!). Πάλι μπλόκαρε το ραδιόφωνο και έχασα όλες τις μνήμες... Παράξενο πράγμα οι μνήμες: χάνονται τις πιο ακατάλληλες ώρες. (Άραγε ο παππούς θα τα πάει καλά με την καινούργια γυναίκα;) Τι ώρα έχει πάει; Θα προτιμούσα να φτάσω λίγο πιο νωρίς- έλειπα χθες και θα έχει μαζευτεί δουλειά. (Μην αλλάζεις λωρίδα χωρίς φλας!) Τίποτα δεν πιάνει το ραδιόφωνο- να πάρει! Έσπασε η κεραία! Ας μην εκνευρίζομαι ( τι κάνει τώρα αυτός...) Μέσα στον καθρέφτη μου τα διάφορα τροχοφόρα μπλέκονται και ξεχωρίζουν πάλι σαν κορδέλλες σε γαϊτανάκι. (Πολλά δεν ζήτησε αυτή η κυρία, πώς την είπαμε;). Σα μαμούνια βουίζουν και εφορμούνε πάνω στο αόρατο θύμα μόλις ανάψει το πράσινο. Η θέα με παρασύρει, πότε θα "στουκάρω" πουθενά! (Δεν βλέπω να προλαβαίνω να πάρω καφέ). Ας βάλω μια κασέτα. (Πάλι αυτός με τις σφήνες χωρίς φλας!- Όχι άλλος είναι- όλοι ίδιοι μου φαίνονται). . Τα παιδιά πάλι έκλαιγαν το πρωί. Λέω να κολλήσω μια φωτογραφία τους στο πίσω τζάμι με την ένδειξη "πολύ μικρά για να μείνουν ορφανά"...
Η μουσική εισβάλλει στο κεφάλι μου και γίνονται όλα άνω-κάτω: σχολικά- ξύπνημα- παιδιά- παππούδες- γυναίκες- δουλειές- λεφτά- σφήνες-κεραίες- μαμούνια- θάλασσες- μνήμες... κι έτσι συνεχίζω την πορεία μου στη δική μου πραγματικότητα και καταφέρνω για άλλη μια μέρα να φτάσω στη δουλειά μου. Ουφ!

3 σχόλια: