Εδώ που ζω η μια μέρα δε διαφέρει από την άλλη.
Πηγαίνω στη δουλειά, κοιτάζω να βρω κάτι να φάω, φροντίζω τα παιδιά. Η δουλειά μου είναι να σκάβω, να επεκτείνω τις σκοτεινές αυτές στοές προς όλες τις κατευθύνσεις. Επίσης να μαθαίνω τα παιδιά μου πώς να συνεχίσουν την τέχνη αυτή μετά από μένα.
Τον ελεύθερο χρόνο μου θα ήθελα να ονειρεύομαι αλλά ελεύθερο χρόνο δεν έχω και έπειτα... δεν ξέρω τι να ονειρευτώ! Δεν ξέρω πώς αλλιώς μπορεί να είναι η ζωή- δε γνώρισα ποτέ μου κάτι άλλο.
Υπάρχουν κι άλλοι σαν κι εμένα; Σίγουρα υπάρχουν. Τους ακούω που σκάβουν τα έγκατα της γης, παράλληλα με μένα. Δε συναντιόμαστε ποτέ. Είμαστε κάτι σαν εργάτες σε αλυσίδα παραγωγής εργοστασίου- εντελώς ξεκομένοι από το τελικό προϊόν. Δεν ξέρω που οδηγεί αυτός ο λαβύρινθος που φτιάχνουμε. Ίσως στο τέλος του τούνελ υπάρχει φως. Μπορούν άραγε οι τυφλοπόντικες να ζήσουν στο φως;
Μια άλλη εκδοχή πάλι είναι ότι υποσκάπτοντας τα θεμέλια αυτού του σαθρού κόσμου, κάποια στιγμή ολόκληρο το οικοδόμημα θα σωριαστεί. Πάνω στα κεφάλια και τις φωλιές μας βέβαια!
Κι αν κάποιος κουραστεί; Δεν ξέρω πώς μπορείς να πάψεις να είσαι τυφλοπόντικας. Νομίζω πως απλώς σε αφήνουν σε μιαν άκρη να πεθάνεις.
Δυστυχώς δεν ξέρω ούτε κι εγώ "πώς μπορείς να πάψεις να είσαι τυφλοπόντικας" -το ψάχνω ακόμη και μάλλον θα το ψάχνω μέχρι να "με αφήσουν σε μια άκρη να πεθάνω".
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε εκτίμηση, ένας τυφλοπόντικας.
κείμενο, εξαιρετικό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιάννη,οι ζαπατίστας λένε " δεν χρειάζεται να κατακτήσουμε τον κόσμο- αρκεί να τον φτιάξουμε απ'την αρχή. Εμείς. Σήμερα."
ΑπάντησηΔιαγραφήΧνούδι, χαίρομαι ιδιαίτερα που βρέξατε τα πόδια σας και σε τούτη την ακτή.
Είμαι μαζί σου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΒαρέθηκα να προσπαθώ να είμαι εντάξει και να διορθώνω μόνο τα του στενού περίγυρού μου... κάτι είναι και αυτό βέβαια αλλά χρειάζονται πιο "μαζικές" προσπάθειες.
Είμαι μαζί σου λοιπόν...
με εκτίμηση!