Πέμπτη 17 Σεπτεμβρίου 2009

Το έλος

Είμαι ένας βάτραχος που θα' θελε να ήταν πουλί.
Ονειρεύομαι ότι ανοίγω τις μακριές χρωματιστές φτερούγες μου
και υψώνομαι στον ουρανό.
Κάθε πρωί χαιρετώ τον ήλιο με τη μελωδική φωνή μου
και ύστερα πετάω για μέρη μακρινά.
Η αλήθεια βέβαια είναι ότι
μόλις ανοίξω το στόμα μου δεν ακούγεται
παρά το κόασμα ενός βατράχου.
Το πιο ψηλά δε που θα φτάσω ποτέ
είναι μέχρι εκεί όπου πηδάνε τα βατραχοπόδαρά μου.
Ούτε που πρόκειται να ξεκολήσω από αυτόν το βούρκο.
Μα το πιο θλιβερό είναι ότι
κατά βάθος αγαπώ αυτό το έλος επειδή....
είναι το σπίτι μου.

2 σχόλια:

  1. Γεια σου Θειά Θ.
    Επιτέλους μου δίνεται η ευκαιρία να σε σχολιάσω κι εγώ!!!
    Χα! Χα! Χα! Πλάκα κάνω βέβαια!
    Η αλήθεια είναι πως έψαξα να σε βρω στο δίκτυο αλλά ... πουθενά. Έπρεπε να σε ευχαριστήσω για τα σχόλιά σου όσο αφορά στο κείμενό μου "αναπόφευκτη κρίση". Εκτίμησα τη διάθεσή σου να μου πεις την αλήθεια και με προβλημάτισαν κάποιες παρατηρήσεις σου για τις οποίες όμως δεν έχω καταφέρει ακόμη να βρω απάντηση.
    Σε ευχαριστώ όπως και να 'χει, θα σε παρακολουθώ -με την καλή έννοια, κι ελπίζω σύντομα να βάλεις και άλλες πληροφορίες στο προφίλ σου γιατί μου αρέσει να ξέρω με τι άνθρωπο έχω να κάνω.
    Να 'σαι καλά και χαίρομαι που με ειδοποίησες για τον ερχομό σου στην μπλογκόσφαιρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Το έλος! Μου άρεσε. Μου αρέσει το ότι σε ένα τόσο μικρής έκτασης κείμενο είπες πολλά! (Θα προτιμούσα βέβαια να μην ήξερα από την αρχή πως είσαι βάτραχος ...μου αρέσουν οι εκπλήξεις).

    ΑπάντησηΔιαγραφή