Ηλεκτρολυτική διαταραχή

"Τι ώρα να έχει πάει;"
"Τέσσερις, ίσως και πέντε..."
"Απόγευμα;"
"Με τα παντζούρια κλειστά, δεν είναι ποτέ κανείς σίγουρος πότε ξημερώνει και πότε νυχτώνει."
"Σε αυτό τον εικονικό κόσμο δεν είμαι ποτέ σίγουρη για τίποτα."
Στάθηκε δίπλα μου. Μου μιλούσε άραγε ή ονειρευόταν;
"Ούτε καν αν ζω ακόμα δεν είμαι απόλυτα βέβαιη. Χθες, όταν γυρνούσα, μου φάνηκε πως πέταξα με το αυτοκίνητο. Πέταξα, πάνω από έναν γκρεμό. Γι' αυτό δεν ξέρω από κει και πέρα αυτά που συμβαίνουν μήπως ανήκουν σε ένα παράλληλο σύμπαν."

Εάν δεν έκανε τόση ζέστη, θα είχα αρχίσει να αμφιβάλω για τη διανοητική της κατάσταση. Το απέδωσα όμως στην απώλεια ηλεκτρολυτών. Σκέφτηκα ότι έπρεπε να της δώσω κάτι να πιει.

"Δε διψάω/ πώς να διψάσω/ δε βλέπεις ότι είμαι σε ημίρευστη κατάσταση/ δεν έχω σχήμα/ βρες μου ένα μπουκάλι να χωθώ. Τότε εσύ θα μπορέσεις να με πιεις..."
"Εσύ που νομίζεις ότι ζεις πες μου τι είναι πραγματικό απ' όλ' αυτά; Αυτές οι αφύσικες συνθήκες; Αυτά τα τερατώδη κτήρια; Αυτοί οι απάνθρωποι άνθρωποι; Αυτός ο θολός ουρανός; Οι αγορές; Τα χρέη; Το άυλο χρήμα; Η αδήλωτη εργασία; Τα αδήλωτα μωρά; Οι σκιές μας που μεγαλώνουν τόσο που μας περνούν στο ύψος και μας ρίχνουν εμάς στη σκιά; Δε θα ξαναβγώ έξω. Πού να πάω; Τι να  δω;
Αυτό που εσύ το λες ζωή, εγώ πέρα απ' το θάνατο το λέω"


Ήπια την πορτοκαλάδα που είχα φέρει και δεν είπα τίποτα.