Δύο φεγγάρια τον Αύγουστο

Πρώτο φεγγάρι

Επαρχιακός δρόμος στα Μεσόγεια, αυθαίρετα δεξιά/ αριστερά, ανύπαρκτα πεζοδρόμια, αδέσποτα που αλυχτούν, σπορ αυτοκίνητα που περνούν σαν τον άνεμο με αναμμένους προβολείς. Το αεροδρόμιο σαν τεράστιο λούνα-παρκ σου τραβάει την προσοχή. Τα αεροπλάνα είναι πάντα τα πιο εντυπωσιακά αστέρια του ουρανού: αναβοσβήνουν, μετακινούνται, μεγαλώνουν ή μικραίνουν.... Τα αληθινά αστέρια χάνονται στην τόση λάμψη των φώτων και άλλωστε... ποιος ξέρει αν την ώρα που τα βλέπουμε υπάρχουν ακόμη. Το ραδιόφωνο σου γρατζουνάει την καρδιά με αυτά τα τραγούδια που θέλουν μια αγκαλιά για να τα ακούς με ψυχραιμία. Δεν επιταχύνεις, ας σου σπάει τα νεύρα αυτός από πίσω, ας προσπεράσει. Η διαδρομή μέσα στη νύχτα είναι μια διέξοδος, θα ήθελες να συνεχίζεται αέναα, χωρίς προορισμό παρά τις επώδυνες παραστάσεις.

Κάπου δεξιά ανατέλλει ένα κίτρινο φεγγάρι: ψεύτικο εντελώς σα χάρτινο, ποιος να το προσέξει, πού να φτουρίσει μπροστά στην ομορφιά του airport- beacon...

Το λυκόφως έχει μια τραγική μεγαλοπρέπεια επιμηκυνσμένο από τη ζέστη και τη σκόνη.
Μισομέρα/ μισονύχτα, μισοχαρά/ μισολύπη, όλα μισά/ άει σιχτίρ.../ και μόνο αυτό το στρογγυλό φεγγάρι ολόκληρο να σε κοιτάζει από τον ουρανό σα μάτι......