Γκρίζα σκιά πάνω στο κόκκινο

Όταν ήμουν πιο νέα σιχαινόμουν τις ενδιάμεσες αποχρώσεις. Προτιμούσα το άσπρο ή το μαύρο. Εντελώς ή καθόλου. Δε συμπαθούσα τις γκρίζες ζώνες. Έψαχνα το απόλυτο, το αληθινό. Μπερδευόμουν όμως διότι όλοι διαλαλούσαν πως κατείχαν την αλήθεια, αυτοί και μόνον αυτοί. Από την άλλη, σαν επιστήμονας, διδασκόμουν τη σχετικότητα των πραγμάτων. Η επιστημονική αλήθεια ποτέ δεν αποτελεί δόγμα, άξιο να κρατήσει μια αιωνιότητα αλλά τουναντίον, τίθεται συνέχεια υπό αμφισβήτηση. Ολόκληρη η ιστορία της επιστήμης δεν είναι παρά η ερμηνεία των ίδιων παλιών φαινομένων με τρόπους που συνέχεια αλλάζουν. Έτσι μεγαλώνοντας άρχισα να βάζω πολύ νερό στο κρασί μου. Τόσο που μερικοί παλιοί συνοδοιπόροι με κατηγόρησαν ότι έγινε σκέτο νερό. Πιθανώς. Όμως κουράστηκα πια να εμπιστεύομαι όλους αυτούς που κατέχουν τις αλήθειες. Μου φαίνεται ότι ο καθένας κατέχει και ένα κομματάκι αλήθειας κι ότι αν δεν τα βάλουμε όλα μαζί ποτέ δεν θα ολοκληρώσουμε μια εικόνα. Έπειτα πιστεύω ότι έστω και οι μικρές βελτιώσεις είναι τελικά κατόρθωμα, έστω κι αν αποτελούν μπαλώματα σε ένα σπίτι που μόνο γκρέμισμα χρειάζεται. Αν το γκρεμίσεις όμως δε θα έχεις πού να μείνεις/ μια και κανείς δε θέλει να χτίσει. Καλύτερα λοιπόν να κάνεις λίγα μερεμέτια. Πολλοί θα πουν ότι δείλιασα, συμβιβάστηκα, γέρασα. Μπορεί όλα να ισχύουν, όμως μου φαίνεται πιο σημαντικό ένα μικρό βηματάκι σήμερα παρά ένα άλμα που ίσως τελικά ποτέ να μην πραγματοποιηθεί. Δε θα προδώσω τα όνειρά μου. Θα τα υπερασπίζομαι και θα εφαρμόζω αυτά που κουβαλώ μες στο κεφάλι μου σα να ζω σε έναν κόσμο ιδανικό. Άρχισα όμως να βλέπω και την ομορφιά του γκρίζου......