Στις βιβλιογειτονιές

Τα βιβλία φλυαρούν σε μια καταδική τους γλώσσα. Γεμίζουν οι φωνές τους τις σιωπές.
Τα ποιήματα κελαρύζουν σαν ποτάμια, ενίοτε σα χείμαρροι.
Τα δοκίμια αγορεύουν.
Τα μυθιστορήματα διηγούνται σα γιαγιάδες, αποκοιμίζουν ή μαγεύουν, διεγείρουν ή γαργαλάνε.
Μερικά βιβλία μουρμουρίζουν σα γεροντοκόρες. Τα κλείνεις και η γκρίνια σε ακολουθεί ακόμη.
Άλλα πάλι τραγουδούν. Σε συνοδεύουν όλη την ημέρα με μια μελωδία που ακούγεται μέσα στο κεφάλι σου μέχρι να γυρίσεις κοντά τους.
Μένουν σε γειτονιές λίγο σκονισμένες, όπου τα δάχτυλα περπατάνε με αγάπη και προσοχή.
Χορταίνουν χάδια αν τύχουν της εύνοιάς σου ή μπορεί να ποδοπατηθούν εάν σε νευριάσουν.

"Τα σύννεφα κρέμονταν στην άκρη του ουρανού σαν απλωμένα ρούχα...."
Κάπου θα το' χω διαβάσει κι αυτό. Μου έρχεται αυτόματα στο μυαλό με το φως της ανατολής όπως οδηγώ το πρωί για τη δουλειά. Όλα κάπου τα έχω διαβάσει. Οι λέξεις, κόρες αλλονών, παντρεύτηκαν στο σπίτι μου και τώρα μένουν μαζί μου.
Στις βιβλιογειτονιές δεν έχω αγνώστους. Όλοι μου είναι κατά κάποιον τρόπο συγγενείς. Με έχουν μεγαλώσει ή τους έχω υιοθετήσει. Τα πίναμε μαζί νύχτες ατελείωτες στο όνομα της γνώσης, της θλίψης ή της διασκέδασης.
(Δε θα ξεχάσω το Σαββατοκύριακο που μου χάρισε το "Όνομα του Ρόδου", χειμώνας στη Θεσσαλονίκη- δεν μπόρεσα να ξεκολλήσω μέχρι να φτάσω στο οπισθόφυλλο)

Τα σκεφτόμουν όλα αυτά, ψάχνοντας ένα μικρό βιβλιαράκι του Τάκη Βαρβιτσιώτη.
Μέσα στα ράφια χάθηκα για λίγο, βρέθηκα αλλού και οι ψίθυροι των βιβλίων μου όλοι μαζί δεν ακούγονταν καθόλου σαν κουτσομπόληδες που περιμένουν σε κάποια ουρά, παρά μονάχα σαν το θρόισμα των ξερών φύλλων  στο χειμωνιάτικο αέρα.