Άσυλο Ανιάτων

Τελικά μπορεί να μου εξηγήσει κάποιος τι ακριβώς συνέβη με τους μετανάστες;
Τώρα που άδειασε η Νομική και δεν προσβάλλεται η αισθητική μερικών- μερικών λύθηκε το ζήτημα;
Και ποιο ήταν το ζήτημα- και ποιο το ζητούμενο;
Το άσυλο βεβαίως- βεβαίως.
Αλλά ποιο άσυλο; Το πολιτικό; Το πανεπιστημιακό; Το άσυλο ανιάτων;
Γιατί όλα τα άσυλα καθώς φαίνεται καταστρατηγούνται στη φαιδρή Μπανανία. Το μόνο που στέκει αγέρωχο και δεν πτοείται με τίποτα είναι το άσυλο των βουλευτών -αλλά μάλλον τα μπέρδεψα, αυτό λέγεται "ασυλία" που προφανώς είναι η σωστή λέξη για το καταφύγιο. Διότι μόνο όσοι το κατέχουν αυτό απολαμβάνουν ιδιαιτέρων προνομίων και κανένας δεν μπορεί να τους πειράξει- όποια και όσα εγκλήματα κι αν έχουν διαπράξει. Όλα τα άλλα περί ασύλων είναι για τους ρομαντικούς και τους αφελείς.
 Για άλλη μια φορά (τυχαίο; δε νομίζω) χάσαμε την ουσία των γεγονότων.
Ας μην ξεχνάμε λοιπόν ότι η απεργία πείνας συνεχίζεται, όπως συνεχίζεται κι ο αγώνας αυτών των ανθρώπων για μια καλύτερη ζωή, όπως συνεχίζεται και το πρόβλημα αυτής της χώρας που δεν μπορεί να σχεδιάσει και να εφαρμόσει μια δίκαιη και μόνιμη μεταναστευτική πολιτική.




Η Αλίκη


Στίχοι: Κώστας Τριπολίτης
Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος
Πρώτη εκτέλεση: Βασίλης Παπακωνσταντίνου

Η Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων,
με το ζόρι στριμωγμένη,
απ' το γέρο της δαρμένη,
από μπάτσους καρφωμένη
για σωρεία εγκλημάτων.

Η Αλίκη φωτισμένη
φέρνει ίχνη εγκαυμάτων,
η Αλίκη αποκλεισμένη
του παραμυθιού η Αλίκη,
σ' ένα άσυλο ανιάτων.

Η Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων,
με μια φλέβα βαρεμένη
σε μια ζάλη πλακωμένη,
απ' τα λόγια χτυπημένη
των δικών της συνθημάτων.

Η Αλίκη ερεθισμένη
είναι μηχανή θανάτων,
η Αλίκη αποκλεισμένη
του παραμυθιού η Αλίκη
σ' ένα άσυλο ανιάτων.