Σάββατο 15 Ιανουαρίου 2011

Το τίποτα που είναι κάτι

(Ένα παραλήρημα μεγαλείου)
Δουλειά μου είναι να απαλύνω τον πόνο. Κι ο πόνος των άλλων κατά κάποιον τρόπο έτσι απαλύνει το δικό μου. Απασχολεί το μυαλό μου και στο τέλος μου χαρίζει κάποιου είδους επιβεβαίωση. Είναι μάλλον μέρος της συνολικής διαταραχής που έχω και νομίζω πως μπορώ κάτι να κάνω γι' αυτόν τον κόσμο- όχι να τον σώσω βέβαια αλλά να προσφέρω έργο. Εστιάζω στο συγκεκριμένο που μπορώ να λύσω και αφήνω το μακρινό και αφηρημένο Γενικό γι' αργότερα. Έτσι για λίγες ώρες είμαι ικανοποιημένη και μπορώ να χαμογελάσω. Συνεχίζω την πορεία μου σε ένα παράλληλο σύμπαν κι όταν διασταυρώνομαι με την πραγματικότητα ξαφνιάζομαι και πολλάκις ενοχλούμαι. Μερικές φορές συναντώ ανθρώπους ευφυείς, προικισμένους, που πορεύονται σε άλλους δρόμους, δικούς τους, αλλότριους. Για να τους συναναστραφώ, ταξιδεύω έτη φωτός σε συναισθηματικά διαστημόπλοια. Αν όμως κι αυτοί δεν προσπαθήσουν, συναντώ τελικά μόνο το είδωλό τους καθώς η θέση τους έχει μεταβληθεί πολύ πριν φτάσω στο ποθητό σημείο. Είναι αυτά τα  παιχνίδια της επιστήμης: βλέπεις ένα αστέρι ενώ έχει ήδη πεθάνει. Παρούσα, απούσα στο παρόν, νομίζω πως υπνοβατώ: κάνω αυτό που πρέπει, όπως πρέπει. Ξυπνώ και βρίσκομαι στον κόσμο το Καρόλου Ντίκενς κι αισθάνομαι απέραντα ένοχη- όπως  όταν ήμουν παιδί και πρωτοδιάβασα τον Όλιβερ. Ένοχη για τα ρούχα μου, για το σπίτι μου, για τα παιχνίδια των παιδιών μου, τα στοιχειώδη μού φαίνονται φοβερή πολυτέλεια. Έπειτα πρέπει να πάω στη δουλειά κι εκεί βρίσκω πάλι το άλλοθι μου γιατί, είπαμε, νομίζω πως κάτι κάνω για τον κόσμο.... Και φτου κι απ' την αρχή.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου